Twórczość, Izu3

Dziś ujrzeć znów chcę nadwiślański świt,
ten który nawet w deszczu promienieje.
Ten przy którym śmieje się serce
i ten przy którym są przyjaciele.

Tam gdzie Jagiełło swe wojsko prowadził,
aby na Grunwald śpieszyć nim czas minie.
Tam gdzie od swych lat najmłodszych
spędzałam swe najpiękniejsze chwile.

W zaciszu drzew, pola i łąki
Spocząć i liczyć gwiazdy na niebie
aż w końcu, gdy tylko czas pozwoli
po raz kolejny znów spotkać ciebie.

Być jak Mickiewicz w swej inwokacji
lecz nie o Litwie pisać swe wiersze
Tylko o miejscu, które w dniu pewnym
na zawsze porwało moje serce .

Nieuspany
Bo wciąż żywy duch w naszych bije sercach
Ta sama krew
Co płynie wciąż w żyłach dając nam życie
Te same łzy
Co razem niejeden raz wylewamy gdy los nas krzywdzi.
Ci sami my
choć łatwopalni wciąż chcemy więcej..

Nie mam już nic,
z wyjątkiem tych kilku ludzi.
Nic poza tym miejscem,
w którym mi się nigdy nie nudzi.

Miałam czas,
stworzyły się z niego piękne wspomnienia.
Miałam was
co dnia stawała się weselsza Ziemia.

Miałam miejsce,
i już go nie mam, bo stał się domem.
Miałam nadzieję
i odpłynęła gdzieś już marzeń promem.

Nie mam nic,
a właśnie może to co mam to wszystko
Bo straciłam już wiele,
lecz to co zostało jest ze mną blisko...

Jak znaleźć miłość w świecie pełnym nienawiści
Jak odnaleźć siebie w tym Chaosie życia
Spójrz na świat kolejny Polak- Emigracja
Tak nie zapewni sobie lepszego życia

Każdej godziny każdego miesiąca
kolejny obóz koncentracyjny stawiamy sobie
Zabijamy się w nich nawzajem
Twój najbliższy przyjaciel staje się wrogiem.

A gdyby tak zatrzymać zegary
I do swej młodości powrócić korzeni.
Do tego miejsca gdzie pokój i radość
i tam próbować to wszystko zmienić

Nie szukaj bracie winy wśród ludzi,
gdyż ona także leży i w tobie.
Zacznij już dzisiaj, czasu tak mało,
abyś na marne nie skończył w grobie.

Czyż w ciszy nie łatwiej znaleźć siebie,
W ciszy spokojnej, nie pełnej krzyku.
Siebie to znaczy autentyka,
Skrytego pod maską ziemskiego chaosu..
Usiądź na chwilę,
Wejdź w swoje życie
I pomalutku kartka po kartce.
Przekładaj, nadawaj tytuły...
To twoja książka, możesz zrobić z nią cokolwiek zechcesz, nawet zniszczyć w najgorszy sposób..
Ale czy to warte?
Kimże jest poeta niszczący dzieło swoje, a kimże człowiek niszczący dzieło Boga...
Czas płynie, zatrzymaj się, weź do ręki swe życie i przeżyj je tak jak potrafisz, to jedyna okazja, dzieło Boga, lecz wybór twój...
Pozwól aby Książka z twoim imieniem znalazła się kiedyś na tej najwyższej półce. Na półce zwanej niebo ....
I.Borkowska

Stoję na granicy, granicy własnych marzeń i wspomnień. Spoglądam przez okno- widzę jesień, smutną i ponurą. Wychodzę na spacer. Kolejne kroki po wiejskiej uliczce, zaczyna padać. Idę dalej, szukam szczęścia- kiedyś znajdę. Idę..

Niewinność nie jest niczym złym
Wiecznie niewinnych pełno na świecie
Najpierw coś złego dzieje się,
a później sprawcy nie znajdziecie.

Nie mówię, że jestem bez winy,
bo moją winą jest miejsce,
lecz miejsce to sam wybrałem
i dawno schowałem już w serce.
I choćby przyszedł znów tłum

i wmówić chciał swą teorię.
Udając bez winy znów,
mówiąc , że przyszli tu po mnie.

Nie cofnę się choćby na krok,
z mą pieśnią i moimi ludźmi
I choćby nawet pod prąd
Nikt nas nie może zawrócić!

Wczoraj umierałem dzisiaj jestem panem świata.Taka to jest nauka człowiek szanuj swego brata.Jutro będę martwy dzisiaj jeszcze moge latać, póki starczy siły nie opuszcze tego świata.
Kiedyś byłem sam
Dzisiaj mam swych kilku ludzi.Wracam do Cw bo ich świat nigdy nie nudzi.
Jutro moge umrzeć, dzisiaj musze jeszcze wygrać, życie to nie bajka, to poezja- muszę przyznać.
Wczoraj byłem nikim,
W sumie nie wiem jak jest teraz. Jutro chcę być lepszy, muszę się jakoś pozbierać.
Kiedyś jeszcze może wstane,by nie upaść już na wieki. Dziś to tylko plany, jeszcze ujżą je powieki.
Młody, własne kredki, własnych ludzi ma przy sobie, nawet kiedy umrze zapłaczą na jego grobie.
Żyj więc dziś bo wczoraj było jutro może nie nadejdzie, wszystko w twoich rękach, co ma być to zawsze będzie..

Znowu w nocy kolejne łzy płyną
Znowu sam nie wiesz dokąd masz iść
Pytasz wciąż o wers swej wędrówki.
Pytasz ludzi czy warto jest żyć!

Nikt nie słyszał dawno o tobie.
Tylko jeszcze cichy liści szept.
Imię twoje,historie wymruczy.
Ono tyle o tobie przecież wie.

A ty tylko gdy szepy usłyszysz
Zmarnowany podniesiesz swój wzrok.
Zaskoczony,wpatrując się głębiej
Ujrzysz Jego i ten przebity bok.

Wtem historia znów się powtórzy
Ty z Jezusem spotkacie się .
I nie wiedząc jeszcze do końca
I pytając dlaczego wybrał mnie..

On spojrzeniem swojej miłości
Pełen chwały przypomni ci dzień
Gdy pod krzyżem jego klęczywszy
Byłeś z nim gdy wykonało się.

Mogłeś wiele wtedy uczynić
Lecz wybrałeś drogę wraz z nim
Więc i on na krzyżu zchańbiony
Tego dnia wybrał akurat cię.

A gdy dzień się kończy,
noc się rozpoczyna
i w sen zachodzi
niejedna dziewczyna .

Czarną pokrywą
zakrywa się niebo
i razem z nimi
w sen odejść trzeba.

W inną krainę ,
gdzie chcesz być każdym
i niebywale zaraz się staniesz.

Choć dzień był smutny,
następny wstanie,
jak ptak po zimie życie poznaje .