Twórczość, Isabell

Bo gdyby nie było cierpienia, ludzie nie potrafiliby się cieszyć z rzeczy radosnych, a szczęście stałoby się infantylną powiastką.

Ludzie chełpiący się innych porażką, czekający na każdy ich błąd, otaczają, zaciśniając okrąg, który utworzyli wkół. Dusząc ranią, nie ciało lecz dusze.
Ci ludzie.. pseudochrześcijanie.

Życie jest jak teatr, ja jestem w nim lalką. Lalką, ktorej ktoś splątał sznurki. Uwięzioną w bezruchu. Dni mijają co dzień takie same, życie toczy sie dalej i dalej. Nikt nie przejmuje się lalką ze splątanymu sznurkami, o nieobecnym spojrzeniu, niechcącym patrzeć na te krwawe przedstawienia, zasłaniającym oczy niczym kurtyna. O niezmąconym usmiechu, który ktoś namalował. O nadczystej duszy...
Splątana lalka. Zbyt cicha. Nazbyt delikatna.
więc urywam sznurki.