Twórczość, intruder

zdradzila

m
sie
bie

samą
myślą
c
o
nim
przyszedł

A kiedy odmówię posłuszeństwa
zapytam ponownie,
równolegle z przeciwstawną myślą
zaprzeczając sobie.
Osiągnięty konsensus?

Egzystuj poczwaro.
Nie ważne ile masz głów,
ile wymyśleń przeciw sobie,
ile strat i zdrad,
ile ciebie w tobie.

Twoje oczy są takie zagubione,
jakby mały chłopiec krocząc przez pustkowie
zgubił drogę.

Rozgrzane serce
W koloni świateł
Nawet gdy marzną ręce
Przy blasku drugiego boga
Łzy już Twym oddechem otarte.

Na ławce umarłych
Niekończący strumień porozumienia,
Żywa nić oplata roztrzęsione dusze,
Mglisty spokój koi.

Bezpieczni.

Jesteś dla mnie już tylko jak stary kwas. Nie wyżresz mi skóry ale ciągle pieczesz, gdy wyleje na siebie krople Twojego wspomnienia.

Przyszłam i on był. Dochodził wolno wraz ze mną. Zgrabnie weszłam w niego, a on mnie pochłonął. Byliśmy jednym ciałem, w drodze ku wspólnemu celu. (…) Zgodnie podążając w jednym kierunku, finiszowaliśmy z jękiem i popiskiwaniem. A gdy wszystko, poza miarowym oddechem ucichło - odeszłam, a on zniknął w mroku, w poszukiwaniu kogoś innego, by znów kiedyś zatańczyć.

Boli mnie nietrwałość i ulotny zapach uczuć. Boli mnie to, że żadne
"na zawsze" i "nigdy" nie trwa tyle, ile przyrzeka.

od środka usycham
a serce sypkie wiatr rozwiewa
tęsknię

Duszę się znowu.
Wypluwam powietrze wszystkie,
Choć łaknąć, właśnie jego powinnam
Bo lustro wciąż wykrzykuje niemo,
Abym oczy wyskubała szkaradne
Nawet Nikt nie chce na mnie już dzisiaj patrzeć.
Nie winię.

Marzę
By w miarę upływu zdarzeń
Razem z łzami
Bezkresnymi wód spadami
Zanikała cząstka
Gdzie więcej Ciebie niż mnie
Gdzie serce innego wielbi pana

Proszę odejdz,
Bo stąpam po ziemi niczyjej.

a inna spojrzy
poprawi włosy
dopije kawę
wróci do życia

ja nie skończę swojej
dopóki skrzypce
z pianinem włącznie
ostatniej łzy
nie dograją w duecie

melodia długa