Twórczość, Inori Hanari

Dni mijają i żadna siła nie jest wstanie ich zatrzymać. Czas musi płynąć. Każdy kolejny dzień jest wyznacznikiem naszego życia. To co wypełnia nasze dni jest miarą naszej wartości.

Strach paraliżuje jedynie w niewielkich dawkach.Potem staje się energią do działania.Całe szczęście,że Hitler o tym nie wiedział.

Białe legiony stoją w szeregach.
Śliczni chłopcy,a w sercach ich żar.
Nie ugaszone pragnienie śmierci.
Wszyscy chcą zginąć za ten kraj.

O,Boże cóż pomyśli sobie o nas Hitler?
Co Stalin powie dziś?
Chcą ginąć za tą ziemię?
Za ten nędzny pył?

Białe legiony idą marszem,
Chordy jasnych mas.
Chcą ziemię skąpać krwią.
O,Boże ratuj nas!!

Śliczni chłopcy idą.
Każda chciała by takiego mieć.
Lecz jednej pani serca swe oddali.

Jednej smutnej,choć skąpanej w zieleniach
Co Polskich serc nie miała dość
A nam babom pozostało
utworzyć ofiarny stos.

Kuba Rozpruwacz

W Angielskiej dzielnicy,
W ciemnym zaułku
Gdzie cień jest królem
Gdzie słychać śmiech zapitych żulów
Jest wśród złych jeden dżentelmen.

Uśmiech ma słodki,zęby trójkątne
Oczy błyszczące,szaleńczym zapałem
Imię ma śliczne,choć pospulstwu miłe.
Przydomek adekwatny do swej roboty.

Kuba Rozpruwacz przy świetle księżyca
rozpruwa ciała kobiet,w nocnych fetyszach.
Pochyla się nad panią,miesza rękami.
Tu i tam krew płynie wartkimi strugami.

Zanim jednak dokona autopsji
podnosi ostrze,niechaj lśnii.
Potem dopiero w mistrzowskim ruchu
otwiera panią jednym machnięciem.
Potem rozchyla skórę na boki-
wrażliwy ten człowiek ,przypatruje się wnętrzu.
Przez chwilę brodzi butami we krwi,szanownej damy.
Potem tylko to dzieło elegancko składa
I idzie dalej,dalszych pacjentów rozpłatać.

Kobieciarz to wielki.
Trudno zaprzeczyć.
Jego sztuce perswazji trudno się sprzeniewierzyć,
Więc panie się kładą przed nim w szerz i w poprzek!!
A on im gardła rozdziera lśniące.

Muzyki śpiew, jej słodkich nut
O,Boże mój cóż to za huk?
Ach,czyj to głos,co tak słodko tkwi
w mych uszach i nie chce wyjść?

Ulicą biegnę,bo czuje,że ten głos
z betonowych miejsc woła coś.
Mijam ludzi i pod auta się pcham.
Czy oni nie słyszą tego co śpiewa ten pan?

I biegnę wciąż,a głos się pnie
A jego śpiew ponad inne śpiewy jest
Lecz słodkim przestaje być
I tylko w żałości zaczyna tkwić

Ach,cóż to za smutny głos
co łzy przywołać umie?
Jakby Bóg zesłał smutny los
na jego nieszczęsną duszę

W śród czterech ścian rozbrzmiewa coś
Jakby smutny Pan wydobywał głos
A muzyka ta pod niebo się pnie
Rejestr ten za wysoki dla mnie jest

Zatykam uszy i kulę się
Lecz melancholi dżwięk przenika mnie
I płynie przez uszy me
A w sercu mym rozpacz się rwie

Wtem cisza zapadła jaby sen był to jaki...
Jakby złudzeniem był głos tego Pana.
I jakby szaleńcze myśli oplotły me serce.
Głupcze!Ćććć...zostanie to między nami!

Problemem świata jest stawianie sobie granic.

Bo ten pan nie może być sportowcem.
A ta pani nie może tańczyć.

Motyl nie może być szczęśliwy, bo za krótko żyje.
Żyrafa nie może się położyć, bo ma za długą szyje.
Słoń nie lata,bo mu waga na to nie pozwala.
Niema nie śpiewa bo głos jej zamiera.

To tylko mrzonki zajmujące nasz czas i oddalające nas od celu.

Ci, co zginęli w walce, ci, co wiedzieli, za co giną, mieli może w tym pociechę, że śmierć ich ma jakiś sens.

Nie piszesz.
Nie dzwonisz.
Siedzisz i myślisz.

Wspominasz dzień wczorajszy,
choć już nie wzejdzie wczorajsze słońce.

Obserwujesz rybki w akwarium
i przypominasz sobie jak było
gdy byłam przy tobie.

Czy tęsknisz choć troszkę?
Tego nie wiem.I nie wiem czy chcę wiedzieć.

Nie piszę.
Nie dzwonię.
Siedzę i myślę.

Wspominam dzień wczorajszy,
Choć już nie wzejdzie wczorajsze słońce.

Nie oglądam rybek w akwarium-bo tego nie lubię.
Nie śledzę cię wzrokiem,bo myślałam,że nie tęsknię.

Siedzę i myślę.
I czas tylko trwonię.
Od tego myślenia nie obejmą minie twoje dłonie.
I głos twój nie oderwie się od myśli twoich
i nie zagrzmi w uszach moich.

Choć bardzo chciałam przekreślić te dni...
Nie potrafię tak kłamać Ci.

Każdego wieczoru możemy powtarzać,że jutro zaczniemy od nowa.Że od jutra zacznę się uczyć,być grzeczna,rzucę palenie,zacznę ćwiczyć,będę czytać książki,powiem mamie,że ją kocham.Jutro.A co powiemy kiedy przyjdzie śmierć i powie,że jutra nie będzie?Że mojej mamy już nie ma,że jestem ciężko chora i nie mogę ćwiczyć,że jestem już za stara na naukę.Każdy dzień to nowe możliwości i nowe zagrożenia.Nie ma jutra,bo jest dzisiaj.Obudziłam się dzisiaj,ale jutro mogę się nie obudzić.