Twórczość, Inochi

Nie bój się sięgnąć po klucz, który znajduje się na wyciągnięcie ręki. Być może tym razem otworzysz nim drzwi do zupełnie nowego, lepszego świata.

Żyjemy w dwóch różnych światach, ale patrzymy na nie w ten sam sposób, z tej samej perspektywy. Nie przestawaj pokazywać mi własnego świata... Odwdzieczę się tym samym...

Wolno Ci zasłaniać światło słoneczne innym albo stać w ich cieniu. Ja zaś wolę, gdy mój cień splata się razem z czyimś. Wiem wtedy, że obok siebie mam kogoś kto osłoni moje oczy przed promieniami dopiero w bezchmurne dni, wtedy kiedy trzeba będzie patrzeć pod słońce. To wspaniałe uczucie wiedząc, że możesz odwdzięczać się tym samym w każdym momencie swojego życia.

Dla Ciebie świat może być okrutny. Możesz widzieć w nim same wady. Masz do tego pełne prawo, bo każdy człowiek posiada własny punkt widzenia. Ja jednak dostrzegam to, czego Ty nie potrafisz: piękno w każdym detalu. Chcesz się tego nauczyć? Jeśli nie widzisz sensu we własnym życiu to dam Ci radę: naucz się dostrzegać go w każdej, choćby najmniejszej części otaczającego Cię świata. Naucz się dziwić tym, co już dawno przestało Cię zaskakiwać. Bo przecież słowo "istnienie" posiada wiele znaczeń i można je interpretować na mnóstwo sposobów... Niekoniecznie pesymistycznych.

... Bo z czym innym kojarzy nam się lato jeśli nie z widokiem chylącego się ku upadkowi słońca majaczącego na horyzoncie kreślonym przez jeszcze błękitne niebo i złocisty łan zboża? Oraz z tym zapachem, który pozostaje i towarzyszy nam nadal tuż przed snem? Bo z czym innym kojarzą się wakacje, jak nie z tym, że można podziwiać ten widok codziennie, nie spiesząc się, nie martwiąc o lepsze jutro? Słońce również się nie spieszy. Zwleka jak najdłużej, aby pożegnać dzień. Latem noc jest krótsza, gdyż cała przyroda rwie się do życia i nie posiada aż tyle silnej woli, aby czekać dłużej na chwilę, gdy nadejdzie brzask.

Dla R.G.
__________

Gdy jest Ci smutno - spójrz w moje oczy - dostrzeżesz w nich chęć niesienia pomocy i radość, którą się z Tobą podzielę.
Kiedy cierpisz - ściśnij moją dłoń - poczujesz ciepło, które ukoi ból.
Kiedy płaczesz - zajrzyj do mojego serca - odnajdziesz w nim spokój i zrozumienie, które ugaszą żal.
Jeśli zaś pewnego dnia zobaczysz, że ukrywam źrenice pod powiekami, mocno zaciskam dłonie w pięści i odtrącam ludzi, to znak, że gubię samego siebie. Nie możesz mnie wtedy opuścić. Musisz znaleźć jakiś sposób na to, abym znów się uśmiechnął. Twoją misją będzie odzyskać to, co we mnie najlepsze i starać się, abym nie zatracił się w goryczy.

Chęć życia wypływała z każdego jego gestu, zachowania. W wyobraźni szukamy tego uczucia, gdy był blisko... Poszukujemy chwili, w której czuliśmy jego ciepłą dłoń, a we wspomnieniach odnajdujemy obraz, który przedstawia jego twarz. Przypominamy sobie charakterystyczne płomienie tętniące życiem w jego źrenicach. Więź jaka wciąż nas z nim łączy pozwala odtwarzać ten znajomy głos, za którym tak tęsknimy. Więc dlaczego tak się stało? Dlaczego śmierć odbiera nam tych, których tak kochamy?

Pogniotę i włożę wspomnienie tego dnia do kieszeni, między klucze a telefon. Tak, abym w każdej chwili mogła je wyjąć, rozwinąć i wrócić do Ciebie.