Twórczość, inna niż inni

Jestem ironią…
Splatam "niby słowa", myśli wiążą się same,
język figle mi płata, coś bełkocze niedbale,
zdania wyrwać się pragną, nie panuję nad nimi,
co dzień nie chcę ranić uczuciami wrogimi.
Jestem ironią, nie mogę znów świata zrozumieć,
tolerancja jest obca, nie przyjdzie mi umieć
akceptować tego co różne, nieznane,
co uznaję za głupie i niedoskonałe..
Jestem ironią i choć świat stoi otworem
to jestem samotnym, żałosnym potworem!
Naucz mnie kochać i uczyń aniołem…

I choć wiem, że nigdy nie spojrzy, nie obdarzy uśmiechem, nie szepnie do ucha: ja Ciebie też, to i tak za każdym razem gdy go widzę zakochuję się od nowa i jeszcze mocniej...

Nasze oczy się spotkały.

Szkoda, że serce nie potrafi tak szybko odwracać wzroku jak oczy.

- Potrzebuję kogoś, kto zawsze będzie ze mną szczery i mnie nie okłamie!
- Kup lustro...

Przyśnią się mi wrota do mojego serca, które otwierasz.
Obudzi mnie huk trzaskających drzwi.

Dawno, dawno temu, a może nie tak dawno za siedmioma blokami, za siedmioma autostradami i za siedmioma hipermarketami, żyła sobie dziewczyna o imieniu Kuleczka Anastazja III. Nazywano ją tak, gdyż miała okrągłą buzię, Miała trójkę rodzeństwa, czyli Jasia, Małgosię i Tomcio Palucha. Jej ulubionym zwierzątkiem była złota kaczka, którą trzymała pod materacem. Mieszkali w chatce z piernika. Po śmierci ojca adoptowały ich krasnoludki.
Gdy Kuleczka skończyła szesnaście lat ukłuła się w palec wrzecionem, które (jak się okazało) spełniało życzenia. Nie świadoma magicznych mocy wrzeciona powiedziała:
- Gdybym mogła mieć stoliczek, który sam się nakrywa. W tej chwili ujrzała przed sobą stoliczek. Zachwycona zawołała:
-Chcę coca-colę, hamburgera i żelki. Stoliczek spełnił jej życzenie, a ona zabrała się do jedzenia. Nagle usłyszała [...]