Twórczość, Infinite Gentleman Night

Zapomniany przez los zmierza donikąd,
szukając do szczęścia choć jednej drogi,
w pamięci wciąż Ona, gasnąca w jego ramionach,
myśli o przeszłości, przeszywa ból srogi.

Jej obraz wciąż rozmywają tęsknoty łzy,
nie dając duszy ukojenia, zjawa przenika sny,
gdzie nie spojrzy niezapomniane ślady dawnej miłości,
odciśnięte na sercu dotykami pełnych czułości.

Senna przeszłość marzeniami wnika w duszę ukradkiem,
nie dając o sobie zapomnieć, bawi się zmysłami,
przesypuje w klepsydrze, piasek tamtych dotyków,
wargi spękane, niegaszone już tamtymi pocałunkami.

Z mary budzi go świt...
na zawsze związany samotnością zostanie,
w pułapce pustych już ramion zamknięty,
przemierzając mętny nurt wspomnień,
jego umysł pośród raniących cierni brodzący.

~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
22.06.2023

Dawno temu z prochu wszechświata powstałem,
Często przytłoczony życiem na ziemię upadałem,
Dziś jak ten proch na silnym wietrze jestem,
Chwilę tutaj...ale już znikam z cichym szelestem.

~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
12.05.2024

Otchłanią uczuć wyznacza życia bieg,
pośród resztek wspomnień spopielałych,
przesypuje fragmenty strzaskanej duszy,
w ciernistej koronie marzeń zapomnianych.

Zamyka pod powiekami cienie przeszłości,
ramiona jego pełne nieczułej samotności,
w sercu zostały odłamki ich łez szklanych,
w klepsydrze minionych dni przesypywanych.

Po omacku błądzi niczym ślepiec,
krocząc labiryntami przeszłości,
dziś te ścieżki tak zimne i mroczne,
pozbawione na zawsze jej serca bliskości.

To dla obojga już koniec drogi ....
Milczącemu przewoźnikowi Charonowi
wręczył ostatnią złotą monetę,
dając sercu oczyszczające ukojenie,
odpłynął w martwą Hadesu stronę.

~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
22.05.2022

Dusza...
Lęk przed najprawdziwszym mrokiem nie jest spowodowany brakiem światła ,ale przekonaniem ,że światło ciepłych uczuć nigdy do niej nie powróci .

~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
13.03.2022

Może i w moich oczach widać
niegasnący szept smutków,
pod przymkniętymi powiekami
zarysowują się wciąż
bolesne kształty chmur z przeszłości,
a duszę i serce
okrywam płaszczem bolesnych ran.
To jednak tylko pozory...
By pod maską ulepioną z bólów lat minionych
chronić wszystko to co mi najdroższe,
w bezpiecznej przystani swojego serca
skryć Cię na zawsze przed niezrozumieniem
i nieżyczliwością tego świata
...bo po cóż mi wszystkie jego barwy?
Skoro mogłoby w nim zabraknąć najpiękniejszej
...Twojej.

~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
10.10.2021
Myśli przeszłością pisane ...

Zbyt krucha, zgasła niczym gwiazda,
w jego kochających ramionach umarła...
uczucia umilkły pod przymkniętymi powiekami,
ich cisza na wieczność jego serce rozdarła.

W mrocznych zakamarkach wciąż zmysłami brodzi,
samotną duszę pali popiół marzeń straconych,
wędruje ubrany w płaszcz niechcianych wspomnień,
brak już JEJ odbicia w źrenicach przygaszonych.

Niemilknące echa z przeszłości,
obnażają duszę pełną ran bolesnych,
gaszą ciepło dotyków na jego ciele,
zatracają zmysły pośród dni samotnych.

Rozmyła się na zawsze tęcza jej ramion,
dająca kiedyś zmysłom kojące wytchnienie,
zamknął całe niebo w jej ostatnim spojrzeniu,
pozbawiony szeptów przynoszących ukojenie.

...ucieka wciąż od wspomnień niosących katusze,
w mroczne uczucia ubierając swoje serce i dusze.

~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
15.10.2021

Zbyt wrażliwa by żyć...odeszła...
samotność tak niespodziewanie nadeszła.

Samotny i zagubiony w obcym już świecie,
kolejnymi upadkami znaczy ścieżki żywota,
uparcie,niechciana wkrada się samotność,
serce zatrute,ponad jego siły to strata.

Gubiąc w sercu odcienie tamtej miłości,
z głową spuszczoną w nieznane dryfuje,
krzyk skargi niczym grom obija się o niebiosa,
już palących łez przeszłości nie czuje.

Upadając, błaga o choć jeden kojący dotyk,
usuwający jak kiedyś z duszy boleści cienie,
czując tylko pustkę ramion,przekracza granice bólu,
obłęd bezsilności maluje mu spojrzenie.

poddał się...
Serce i klucz do szczęścia...sił resztkami,
wyrzucił na zawsze do nieczułej czarnej otchłani.

~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
04.09.2021

Zbyt wrażliwa,by żyć...odeszła.
W uszach wciąż słyszy jej ostatni szept.

Pozostał sam,sączy gorycz wszechświata,
pogrzebał głęboko nadzieję wraz z marzeniami,
garść smutków zgasił na zawsze źrenice,
przedziera się przez życie sił resztkami.

Powracająca przeszłość raniąc cierniami,
skrzydła niepostrzeżenie nad nim rozpościera,
otula zmysły bolesnym uczuciem bliskości,
zatraca nieubłaganie duszę,zmysły odbiera.

Płynący nurt rzeki niechcianych zdarzeń,
bolesnymi łzami drąży twarz kolejnymi zmarszczkami,
mroczna pustka jego domem,w zapomnieniu umiera,
raniony uczuć niezapomnianych odłamkami.

Ponoć w szumie płaczących wierzb,
do dziś słychać ich serc gasnący szept.

~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
28.08.2021

W bliskości dusz, karmimy uśpione doznania,
pośród bicia serc szepczemy czułe wyznania,
żarem uczuć rozdzieramy niebios namiętności,
finezyjnie wypełniając chwile magią czułości.

W niespotykanym tańcu miłości szybujemy,
zwiedzając wstydliwe zakamarki, palców opuszkami,
pieścimy delikatnie muśnięciami skrzydeł motyla,
uczucie samotności, kradnąc bliskości ramionami.

Horyzont pragnień niecierpliwie osiągamy,
usta malując szkarłatem, pocałunków subtelnością,
na pięciolinii dotyków piszemy siebie od nowa,
przesiąkając do głębi akordów namiętnością.

W sercach schowani, muzyką ciał spełniamy marzenia,
iskrzącymi źrenicami rozpalamy wulkany pragnienia,
ubrani tylko w blask onieśmielonego księżyca być chcemy,
ognistym deszczem gwiazd na krańcu w sobie spłoniemy.

Dedykacja sercem RღR
aut.~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
04.07.2021

Anioł śmierci wyrwał mu ją z ramion,
pośród łez zostali bezlitośnie rozdzieleni,
na wieki już został ze swoim bólem sam,
choć byli w sercach sobie przeznaczeni.

Niczym prosto z nieba upadły anioł,
błąka się spowity mrokiem cierpienia,
rosa wspomnień maluje mu przygasłe źrenice,
rozdarła mu skrzydła umierająca nadzieja.

W klepsydrze czasu dobroć całą przesypał,
serce w niewolę cierniom samotności oddał,
przestał kochać, duszę w złych uczynkach topi,
drogę znacząc atramentem bolesnych łez innych ludzi.

Stanął na progu świata,w mroku szuka ukojenia...
Uczucia jego, tutaj martwą spowite ciszą,
już na zimnej płycie nagrobnej aniołowie
jego zapomniane imię piórami czarnymi piszą.

Z blasku Twojego spojrzenia obdarty,
doczekał kresu błąkania po labiryntach męki,
w ostatniej kropli łzy przygasa JEJ odbicie,
pochował JĄ głęboko w sercu na wieki.

~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
03.07.2021

Pamięci A † A

W odbiciu jego oczu zniknęła bezpowrotnie...
ODESZŁA, najczulszy szept już jej nie wskrzesi,
bolesnymi wspomnieniami usłaną ma przeszłość,
powracał do nich, zawsze raniąc serce do krwi.

Cierpienie łzami rzeźbi mu nowe blizny,
dusza jęczy raniona kolejnymi cierniami,
ogień mrocznych myśli parzy jego skronie,
popiół z uczuć przesypuje między palcami.

Okryty szczelnie boleści płaszczem,
kolejnymi upadkami znaczy swoje życie,
bez wzajemności pokochał samotność,
choć rozrywała jego zmęczoną duszę.

Piękno wewnętrzne i ciepło serca
skrył pod chłodem pustego spojrzenia,
zamknął na zawsze uczucia i dobroć
bojąc się kolejnego bólu osamotnienia.

Skrzydła nadziei odpiął,
upadając wyszeptać tylko zdołał...
Obiecaj, że odnajdziesz mnie na tej drodze,
gdzie cierpienia moje nie miały końca,
otulisz świetlistymi ramionami na zawsze,
nad oceanem marzeń, ciepłym zachodem słońca.

~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
19.06.2021

Spływasz z duszy poezją niczym ciepłym deszczem,
każde Twoje słowo rozkwita z miłości, bądź cierpienia,
jest odbiciem czystych myśli i duszy nieskażonej,
melancholią skreślone...poematy na nieboskłonie ukojenia.

Poezję wypełniasz wędrówką serca nad czasem minionym,
szelestem smutnych słów i szczęściem oddalonym,
odnajdując nadzieję delikatnością pióra wzruszasz,
radosnymi nutami struny zapomniane subtelnie poruszasz.

Często stąpam myślami delikatnie pomiędzy wersami,
nie mogę przestać, tak mocno dotykasz duszy słowami,
porywasz skreślając dłonią strofy w perły zaklęte,
bezczas ogarnia, przesłaniając mgłą chwile przeklęte.

Lubię się zanurzyć w tych myślach, szukając zapomnienia,
krocząc zagubiony w prozie mojej codzienności,
kształty wierszami wydobywasz z rozdartej duszy,
uśmiechem zdejmujesz z powiek odcienie szarości.

W tym słownym tańcu z moją duszą zmęczoną,
porywasz poezją, barwnych ogrodów naznaczoną,
napawam się nią w ciszy spacerując kwiecistymi alejkami,
gdy słońce składa ukłon nocy, kojony ciepłymi myślami.

Pomiędzy wersami prawdziwym odbiciem jesteś Ty.
Jakże różne otaczają nas światy, a w nich nieśmiertelni my.

Dedykowane Kasi :)

~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
22.05.2021
Kontyn.Magii Twojej poezji.