Twórczość, Imperfection666

Nadejdzie taki dzień
gdy maski zdjąć będzie czas
i ujawnią się skamieniałe głowy
bez wyrazu bez przejęcia
ot zwykłe posągowe twarze
kruszejące z powodu braku powietrza

Czasami błądzę
i nie wiem dokąd zmierza życie me.
Czy wciąż jestem?
Czy już nie ma mnie?
Dokąd udać się mam?
Czy jest jeszcze ktoś?
Czy znowu zostałem sam?

Powiedz Boże,
czy na przekór wszystkiemu
z całych sił żyć,
niezwyczajnie być?

Nabieram powietrza w płuca
i z całą mocą proszę:
nie pozwól bym stał się taki jak oni
mój Boże!

Nie ma życia
puste ciała płoną
nagle krzyk
nagle zgrzyt
płaczący nieswoimi łzami
przyrzekają żyć pełnią indywidualności
lecz nie ma litości
nie ma odkupienia
zapatrzeni w próżnię
przeoczyliście czas waszego zbawienia

Mam wewnętrzną potrzebę pomocy innym, nawet kosztem własnym... To się chyba nazywa powołanie.
Cele, priorytety, zasady, marzenia, wszystko się zmienia... A to chyba nazywa się dorastanie. Prawdopodobnie dorastam.
Wreszcie.

Czasami wystarczy odpowiednie nastawienie i okazuje się, że dany problem jest dziecinnie prosty, a wydawał się taki olbrzymi, bo sami go takim stworzyliśmy.

Z dnia na dzień mamy sobie coraz mniej do powiedzenia...
Oby nie zniszczyła nas ta przeklęta rutyna.

Zachodzące słońce to najwspanialszy moment w ciągu całej doby, ponieważ mimo iż zaraz zapadnie noc, przypomina nam, że rankiem pokonując horyzont, wzejdzie na nowo i wypełni świat blaskiem.

Możecie zabrać mi tą całą materialność, za którą tak pędzicie, lecz nie pozwolę Wam, odebrać mojej (nie)zwykłej, dziecięcej radości z życia, która sprawia, że na okrutny świat patrzę z blaskiem wiary .