Twórczość, ignorancja

Kiedyś chciałam cię przeciąć na wskroś wzrokiem, zabrać twoją duszę, przygnieść wszystkie kości, udusić pocałunkami, teraz pragnę cię zastrzelić, wszystko z miłości.

Dlaczego gdy nadchodzi szczęście, wciąż widać po nas wczorajszy smutek, a gdy nadchodzi smutek, nigdy nie widać po nas wczorajszego szczęścia?

Ona.
Przywiercona
do podłoża,
żywcem palona,
w sztuczne rzęsy
ustrojona.

Zagubiona.

On.
Dla niej
węszył spaleniznę
we włosach,
wyjadał popiół
z warg,
całował wyżłobienia
w kościach.

Gasił ogień.

Ona.
Przygaszona,
mętna
woda
z wapnem,
bez wapna,
woda
zimna.

Rozpalona.

On.
Niewzruszony,
stalowy.
Pachnący dymem
papierosowym, pożarowym,
pustym, czystym, białym.
Gęstym.
Dym w źrenicach.

W Tobie.

Oni.
Pozbawieni skruchy,
straceni,
strąceni
do otchłani, morza.
Ona, on.
Litry wody, kilogramy soli.

A słońce łagodnie nas łaskocze.
Pokochaj mnie.

Proszę.

Wyjątkowe w nas było to, że nikt, prócz nas samych, nie mógł nas złamać.

Jednak przez tą wyjątkowość teraz nikt nie może nas na nowo posklejać.

Twoje pocałunki smakują jak czerwone wino, dotyk żarzy się na mojej skórze niczym niedopalony papieros, a po seksie czuję się jakbym przedawkowała ecstasy.

I wiem, że to miłość, kiedy potrafię w bezruchu trwać latami, licząc każdą łzę na twoim policzku.

I wiem, że to miłość obustronna, kiedy nigdy nie policzę ani jednej.