Twórczość, Idalia

Świat.
Co to takiego?
Piach skupiony w kuli z miliardami ludzi ?
Czy może 'coś' gdzie są osoby stworzone dla siebie do miłości, nie tylko fizycznej?
W takim razie czym są ludzie?
Kupą kości i mięsa czy skupiskiem uczuć, przeżyć i doświadczeń?
Ale czym dla mnie jest świat?
Czymś gdzie nie ma barw, ludzi... jestem Ja i moje myśli.
A czym jest świat dla innych?

Kocham Twoje męskie ciało, kocham gdy szepczesz, że wciąż Ci za mało, chcę by moje ciało z Twoim współgrało !

Bo wiesz.. w życiu to jest tak, że gdy myślisz, że jest dobrze to znaczy, że jest to wstęp do cierpienia. Nie każde cierpienie to agonia.. Tylko Ci, którzy przeżyli coś ponad ich siły, ponad ten stan, który uważali za najgorszy wiedzą co to agonia.. Gdy myślisz, że gorzej być nie może spodziewaj się za moment mocnego ciosu w twarz. Wtedy, powiedz sobie: ' jest dobrze' , dostaniesz kolejny raz, ale powtarzaj do skutku .. wtedy poczujesz coś gorszego niż agonia. I wiesz.. gdy mówisz, że znasz życie, nie masz pojęcia jak się mylisz... Wtedy musisz założyć takie magiczne okulary .. widać przez nie śmierć, biedę i płacz.. Po takim seansie trzeba zdjąć te okulary i założyć swoje różowe i dostać znowu w twarz.. Człowiek, który kolejny założy magiczne okulary zobaczy też tam Ciebie.. i będziesz wiedzieć czym jest cierpienie ..

Czasami gdy siedzę w parku mam wrażenie, że życie to wojna. Gołębie to samoloty, nigdy nie wiem czy i mnie dosięgnie ta bomba ..

Tak trudno mi uwierzyć, że za każdym razem gdy zatapiałam się w jego świetle, on ukrywał przede mną swoją pewną przyszłość.
Oszukiwał moje zmysły, uczucia, by na koniec wbić nóż prosto w serce - bez żalu. Tak zachłannie, jak ja wdychałam jego obecność.
Teraz żegnaj mój niemy przyjacielu.

Ten, który zawsze mi udowadniał jak wielki jest ból - nagle powiedział, że mam kochać życie.
Teraz mam pustkę, nie brak, cierpienie. Nicość. Czuję się oszukana.

Psychiatryk.
Miejsce w którym znajduje się wiele równoległych światów.
Znalazłam tam nowy świat - swój.

Dłonie na szyi zaciskające tętnice,

Krew buzuje,

Świat wiruje.

Porcelanowa laleczka dusi się

- kłamstwami.

Patrząc na świat ocenia go ,

W kilogramach.

Uśmiech jej sztuczny, wyryty jak z drewna

- marionetka.

Porcelanowa laleczka,

W ciemnym pokoju,

W czterech ścianach,

Przed wiadrem,

Uwalnia ciało z grzechu.

Boże, przebacz porcelanowej laleczce.

Obsesja ją zabija i odradza na nowo ją.

W dół, spadaj w dół ! Niżej wciąż !

Porcelanowa laleczka na wadze krzyczy

- spadaj niżej ! Jeszcze niżej !

Czasem, gdy siedzi sama, czuje coś,

Długo myśli co

- g ł ó d.

Jakież to przyjemne uczucie !

Przeszywające od włosów po skostniałe palce.

Wirująca pustka,

Porcelanowa laleczka jest taka rozpustna.