ja nieobecna
unoszę się
ponad chmurami nie widać blasku światła
nie ma
miłości szczęścia
ty jesteś
myślenie moje obumiera
komórka organizm materia
serce bije

czy ja jeszcze żyję?

Widziałam deszcz
zespolony padał
wraz z drzewami
ciemności nie zagłuszył nawet aksamit
a dłonie jej wierne czyste oddawały miłość
niemoc ducha
przysięgam - była tam ze mną
deptałyśmy uczucia, stokrotki z południa
ludzie kamienie
krzyczałam
odeszła odemnie
otulona w aksamit
wisząca ciemność
jak podludzie nie tego świata