oto ona!
miłość zbyteczna
ma dusza rozgromiona
forma bezużyteczna
człowiek palcem nie skinie
gdy go zrani
na dnie czyjegoś serca zginie
o zlituj się piękna Pani!

Z braku sił upadam
rozgromiony w walce ze sobą
czynem nie słabością
przytroczony do areny
kolejne ciosy spadają
zapluty krwią czołgam
litości pragnę jak nigdy

lecz od siebie?
tonę w morzu
własnych niedorzeczności
staram się je wyrzucić
wymiotuję własnym ego
i konam sam wśród zgiełku
bo nie poszedłem w tłum
i ruszyłem naprzód
z własnym systemem
wartości i zasad
w sercu