Twórczość, hania_07

A ja wciąż trzymam tą książkę w ręku.
Od tygodnia nie mam pojęcia, w które miejsce ją odłożyć.

/ kiedy nie mamy pojęcia, jak odnieść się do danej sytuacji...

Te wyjazdy, podróże, życie na walizkach... Bo nadal łudzę się, że kiedyś wysiądę z pociągu i ktoś jednak będzie na mnie czekać na tym cholernym dworcu.

Kiedy się staramy mocno - nic nigdy nie wychodzi.
Ale nie liczmy na to, że gdy w ogóle przestaniemy się starać, cokolwiek się uda.

W swoim życiu sprzątać musimy sami.

Kupiłam pudełka, segregatory, worki.

Do pudełek schowałam Twoje oczy, dotyk. Głos nie chciał się zmieścić.W segregatory powciskałam wspólne chwile. Zabrakło miejsca dla wspomnień. Upchałam je w worki. Zawiązałam mocno. Ciężkie jak cholera. Otworzyłam strych. Przechodząc obok spakowanych walizek naszych poranków, potknęłam się o karton wakacji. Rozsypały się morza, widoki i setki kilometrów. Były jak śmiercionośna rtęć. Zaczęły rozlewać się po podłodze, potoczyły się pod stare szafy wypełnione ciepłem Twoich dłoni.

W tej samej chwili pękły wspomnień worki. Szlag trafił porządki.

Cholernie kuszę los, naginając rezerwę bezpieczeństwa, pozwalając adrenalinie pulsować w żyłach...

W każdym drgnieniu powietrza nasłuchuję Twojego tembru głosu.
W każdym promieniu słońca wypatruję Twojego blasku oczu.

Dlatego wolę ciężkie, malaryczne powietrze i niebo zasnute chmurami.

Ile mam dziś w głowie myśli. Ile pytań. Ile niewypowiedzianych słów. Nieodbytych rozmów. Ile nieodkrytej miłości.

To ja sama składam się z nieskończonej ilości ostrych drobinek, nieskazitelnie czystych, mieniących się tęczą barw, pobrzmiewających echem odbitym od pustych ścian...

Będąc ze szkła,choć tak piękni, mimowolnie ranimy wszystkich, którzy chcieliby być bliżej...

Z moich ust sączy się realizm.
Plami śnieżnobiały kołnierzyk optymizmu.
Parzy gorzką prawdą po szyi wyobrażeń.
Zastyga strugą obojętności w okolicy serca.