Twórczość, grafomanka

21.12.2012r.
Jeszcze tylko trzy dni do terminu. Dam radę. Przecież "ciąża to nie choroba" - jak mawia moja teściowa. Już niedługo i cię poznam, brzuszku. Tyle dni leżę bez ruchu. Zaraz oszaleję, ale dam radę. To tylko trzy dni.

24.12.2012r.
Odwiedziła mnie cała rodzina. Przynieśli jedzenie i włączyli „Kevina”. W końcu poczułam zapach świąt. Gałązki jodły przy telewizorze, kapusta z grzybami, pierniczki i smażony karp w zasięgu ręki.
Ruszasz się dziś niemiłosiernie. Nawet nie wiesz, że to boli. Czuję się jak postać z filmu „obcy", jakby ktoś zasiedlał moje ciało i zaraz miał przebić się przez powłoki jamy brzusznej. Horror.

28.12.2012r.
Wyłaź ze mnie! Dość tego leżakowania! Halo, mama mówi. Nie, mama każe się rodzić. Natychmiast!
Terapia szokowa też nie [...]

- Nawet ty, kocie? Nawet ty? – rzucił z wyrzutem do drapiącego drzwi zwierza, który mruczał przy tym zabawnie, choć Karolowi nie było do śmiechu. Miał wrażenie, że wszyscy go powoli opuszczają, jakby to był jakiś nowy nieznany mu zwyczaj. Żyje tyle lat, a tego jednego nie mógł zrozumieć. Dlaczego na końcu, on zawsze musi zostać sam? Ilekroć zaczyna jakiś związek, zaraz się kończy; rodzina schodzi z tego świata, jak gdyby zarezerwowali już okienko w kalendarzu na najbliższe miesiące i nie chcieli się za nic w świecie spóźnić. Ostatnie dni, były tylko na to dowodem, gdyż rzadko zdarza się odwiedzać dom pogrzebowy z taką częstotliwością, która sięgała nawet pięciu dni w tygodniu. Na szczęście na tle osobistym, dawno nie zaliczył [...]

"Obudziłem się w białej koszuli sięgającej za kolana. To dziwne uczucie, mieć kawał materiału zakrywającego, co trzeba z przodu, a z tyłu tylko wycięcie na moje śliczne pośladki. Może pielęgniarka mi taką dała, aby się zachwycać nimi za każdym razem, gdy wstanę z łóżka? Łazienka w sumie dość blisko, ale pomiędzy nią dyżurka i wielu innych pacjentów.

Nie mam nic przeciwko i poza tym innego ubrania. Wszystko w praniu, jak mówią, ale ja myślę, że po prostu bezsensu oddawać takie poszarpane i zakrwawione łachmany. Pewnie chcą mi zaoszczędzić widoku jeansów bez jednej nogawki; jakbym nie wiedział, że nie mam nogi, z pewnością nie zwijałbym się z bólu każdej nocy.

***

Powróciłem do zdrowia. Fizycznego. Czas leczy rany? Nie zawsze. W [...]

- Znowu się spóźnia! – powiedział oburzony w kierunku skupionego w jednym miejscu tłumu, czekającego tak jak on, na kolejkę wąskotorową. Od razu zawiązała się wśród malkontentów rozmowa, prowadząca do rychłego obrzucania błotem pracowników usług przewozowych. – Po co ustalają czas i mamią nim pasażerów, skoro i tak mają zamiar się spóźnić? – mówił dalej, podjudzając tym samym resztę do buntu przeciwko systemowi PKP.

Czekali razem na przejazd już prawie godzinę. Nikt mimo to nie miał okazji usłyszeć przeprosin za opóźnienia. Jakby to nie był żaden problem i wstyd. Normalna sytuacja. Niema, co się dziwić, tylko współczuć, że to taka ciężka praca.

Mimo wszystko Adam miał w sobie poczucie niesprawiedliwości. Nie potrafił go niczym zagłuszyć. To zawsze w nim tkwiło. [...]

Pokiwałam nieśmiało głową. Zastanowiłam się chwilę. Może to i jakieś rozwiązanie. Szybki zarobek, prawie bezbolesny, tylko ten uraz psychiczny, który z pewnością z moim szczęściem, by mnie nie ominął. Chyba jednak odmówię.

A niech to! Taka szansa stracona przez idiotyczne wychowanie.

- Niech pan nie zaczepia młodych dziewcząt! – warknęła Helena.

- Ja nie zaczepiam, ja podrywam!

Mężczyzna chyba nie bardzo był świadom, jak postępować uwodząc kobietę. W każdym razie patrzyłam na niego z niewielką awersją, choć ukrywałam ją skrzętnie pod oszczędnym uśmiechem.

- To tym bardziej, proszę opanować swoje spierniczałe popędy!

Umilkł. Najwyraźniej nie godził się z przelicznikiem życia na ilość lat. Na tym tle wypadał w swoich oczach i pewnie wielu dzieci, dość blado.

Mimo wszystko, postać pana [...]

Dotarłyśmy na stołówkę, gdzie jest punkt docelowy moich praktyk. Kobieta szybko poinstruowała o obowiązkach, jakie mam wykonywać. Nic specjalnego. Każdy mógłby robić to, co mi zaproponowała. Podawanie jedzenia przygotowanego przez catering, to przecież żadna filozofia. Byłam pewna, że czas będzie mi leciał w ekspresowym tempie. Nie myliłam się, jednak nie ze względu na prostotę wykonywanych czynności.

Powoli zapoznałam się z każdym pracownikiem, którego miałam przyjemność widywać przez ten cały czas. Atmosfera miejsca, wcale nie była taka, jak mi się początkowo zdawało. Nie było mowy o żalach, rozterkach i smutkach. Każda z pielęgniarek miała jakby za zadanie podniesienia na duchu kuracjuszy, którzy odwdzięczali się szczerym uśmiechem.

- Dzień dobry panie Andrzeju, jak się dziś czujemy? – powiedziała głośno Helenka, unikając przy [...]

Czułam, że nóż na gardle zaciska się coraz prężniej. W tej jednej chwili ważą na szalach mój los. Kołowałam rowerem bez ustanku. Czerwone światła, alarmujące o zbliżającym się niebezpieczeństwie, nie stanowiły żadnej przeszkody. Omijałam je jak wprawny kolarz. Wiatr we włosach dodawał otuchy. Czułam, że ścigam się z tymi wszystkimi nieżyczliwymi osobami, które zaraz miałam spotkać.

„Jeszcze nic nie jest stracone. Zdążę” – pomyślałam, patrząc jak szybko zmniejsza się odległość do celu.

Zaparkowałam bezładnie żółto – różowy rower tuż przed kliniką. Świadomie, czy nieświadomie, zapomniałam nawet zabezpieczyć sprzęt odpowiednio grubym łańcuchem z kłódką.

Wbiegłam oszołomiona do białego pomieszczenia. Szybko otworzyłam kolejne białe drzwi i czas jakby nagle stanął w miejscu. Przesuwające się wskazówki na tarczy zegara, przestały mieć jakiekolwiek znaczenie. [...]

rozchyliła szeroko nogi
goszcząc między udami
lichą (post)urę (mater)ii
omijając lodowatą stopę
aby nie drżeć z podniety
łechtała każdą krawędź
łamaną echem brz(ucha)
szemrzącego włosiem
skrzących głosem strun
kulawego (kontra)basu

- Jasna cholera – powiedziała pani Groober powoli podnosząc się z kwiecistej kanapy. Jedną dłoń ułożyła na obolałych plecach, jak gdyby mogła pochwalić się „ręką, która leczy”. Siedemdziesięcioletniej kobiecie już przystoi narzekać, więc robiła to bezustannie. Nie zważała przy tym na opinię wścibskich sąsiadek, które całymi dniami patrolowały ulice. Uważała je za gorsze od szwabskich szpicli, o których słyszała z opowieści mamusi. Wyjechały bowiem podczas wojny do Londynu i choć trudno jest zapomnieć o przeszłości, w nowym kraju powoli odżyły.
Ciężkie jest życie Żyda. Nie ma swojego miejsca. Jest z kąta w kąt przerzucany. Mniejszość narodowa – powiadają i nikt nie pamięta o tym, co najważniejsze. To tylko człowiek. Żadne zagrożenie dla gospodarki, czy złodziej. Człowiek.
Stanęła w rozkroku i [...]