Twórczość, ***Gosiek

Siedziała naprzeciwko okna i patrzyła jak drzewa poruszają się pod wpływem wiatru, a deszcz dudniąc spada na parapet. Pierwszy raz od dawna w głowie nie miała miliona myśli, a jedynie pustkę. Ciszę, która w tej chwili była jej najbardziej potrzebna. Ciszę, która pomagała jej przetrwać kolejny dzień i nabrać sił. Ciszę, która najbardziej ją ostatnio uspokajała. Miała sięgać po kubek z zimną już herbatą, gdy rozdzwoniła się jej komórka. Powoli wzięła ją do ręki i pustym wzrokiem patrzyła na ekran, na którym migało znajome imię i zdjęcie, które mu zrobiła. Zastanawiała się czy po raz kolejny odrzucić połączenie czy odebrać. Z jednej strony nie chciała z nim rozmawiać, a z drugiej martwiła się o niego. Nacisnęła na zieloną słuchawkę.
-Gosia? [...]

-Co my z nim teraz zrobimy? -spytała patrząc na śpiącą u jej stóp biszkoptową kulkę nieświadomą tego, że właśnie w tej chwili są podejmowane decyzje mające wpływ na jej dalsze życie.
-Nie wiem.
-Twoja mama go nie chce. Moja nie da rady przygarnąć trzeciego psa. Ciocia się zastanawia. -wymieniała ze smutkiem w głosie. To dziwne, ale pokochała tego zwierzaka już w chwili, gdy niemal wpadł im pod samochód. Wyglądem przypominał labradora, ale weterynarz rozwiała ich wątpliwości mówiąc, że raczej jest kundelkiem, ale czas pokaże.
-Zostawmy go sobie.
-Co? -zaskoczona się wyprostowała. -I jak to sobie wyobrażasz? Studiujemy oboje dziennie. Ja ciągnę dwa kierunki. Szukamy pracy. Mieszkamy osobno! - wymieniała energicznie chociaż w środku była wdzięczna, że to zaproponował. -To szczeniak. [...]

W ustach miała Saharę, a cały świat wirował, gdy tylko uchyliła powieki. Zacisnęła je ponownie i zakryła twarz dłońmi. Naciągnęła kołdrę na głowę i złapała głęboko powietrze. Usiadła powoli nie otwierając oczu i przechyliła się przez łóżko szukając butelki z wodą mineralną, która powinna była stać obok.
-Cholera. –zaklęła cicho i wstała. Powoli stawiała kolejne kroki zmierzając w kierunku kuchni. Nawet nie otwierała oczu, bo słońce mocno ją raziło. Zachwiała się i poczuła jak czyjeś ramiona obejmują ją w pasie.
-Głowa nie boli?
-Land? –uchyliła jedną powiekę i popatrzyła na podtrzymującego ją chłopaka. –Jesteś zły?
-Po prostu przesadziłaś z martini.
-Wiem. Wody. –szepnęła składając błagalnie ręce. Blondyn wziął ją na ręce i zaniósł z powrotem do łóżka zasłaniając też okna. [...]

-Już! Już! –zawołała, gdy rozległo się natarczywe dzwonienie do drzwi. Otworzyła je z rozmachem robiąc obrażoną minę. Miała na siebie narzucony czarny płaszcz przed kolano. –Pali się?
-Chciałem po prostu być punktualny. –uśmiechnął się łobuzersko. –Wiedziałem, że pójdziesz ze mną na te urodziny.
-A miałam inne wyjście? –schowała klucze do małej torebki i nacisnęła na klamkę sprawdzając czy aby na pewno zamknęła drzwi. Poprawiła wsuwkę podtrzymującą ułożone w koka włosy i odwróciła się do blondyna.
-Oczywiście. Mogłaś mi otworzyć na przykład ubrana w dres i te swoje okulary, które zakładasz zawsze, gdy siadasz przed komputerem. –otworzył przed szatynką drzwi. –I wtedy wszystko byłoby jasne.
-Mogłam tak zrobić.
-Natija. –przyciągnął do siebie poważną sąsiadkę. –Przecież ja wiem, że ty byś mi [...]

-Natala, Filip już przyszedł? –Szef wyjrzał ze swojego gabinetu, gdy tylko zegar wybił godzinę czternastą. –Jeszcze go nie ma?
-Za chwilę jest pan umówiony z nowym fotografem. –przypomniała kątem oka zerkając na tablicę z karteczkami.
-Przesuń go na poniedziałek.
-Szefie, ale on przyjechał aż z Poznania.
-Zapłać za jego pobyt w Sopocie. Zabierz go do siebie. Cokolwiek. Po prostu to załatw. –zarządził ze zdenerwowaniem spoglądając na zegarek. –A gdy przyjdzie Filip to... W końcu jesteś! –zareagował na otwierającego drzwi bruneta. Dzisiaj był ubrany w granatowe dżinsy, białą koszulę i czarną kamizelkę. Uśmiechnął się do poważnej Natalii i uścisnął dłoń kolegi. –Wchodź. Musimy podpisać umowę i wszystko ustalić.
-Pani Natalko, mogę prosić o kawę? –mrugnął do szatynki, a potem zniknął w [...]

Zamknęła gabinet i sprawdziła jeszcze czy na jej piętrze są pogaszone wszystkie światła w pokojach. Jak zwykle ostatnia wychodziła z pracy, aby na drugi dzień jako pierwsza się w niej zjawić. Wsiadła do szklanej windy i oparła się o jedną ze ścian patrząc na miasto, które ubierało się w jedną z najpiękniejszych według niej szat. Wieżowce, w których jedynie w kilku pomieszczeniach świeciło się światło omamiały ukrytą w sobie magią. Latarnie rzucające światło na rozpędzone ulice i pędzących do domów przechodniów sprawiały, że na dłużej skupiła na nich swój wzrok. Po chwili potrząsnęła głową, aż długie pofalowane pasma zasłoniły jej twarz. Założyła je niedbale za ucho i postawiła kołnierz u płaszcza.
-Dobranoc. –rzuciła do siedzących za ladą ochroniarzy. Nigdy z [...]

Zaspana weszła do budynku redakcji i bez słowa minęła przyglądającego jej się ochroniarza. Zawsze, gdy miał zmianę to tak na nią patrzył. Wbiegła po schodach na drugie piętro popijając gorącą kawę ze swojej ulubionej kawiarni jednocześnie szukając w torebce kluczy do swojego pokoju. Zatrzymała się przed drewnianymi drzwiami ze szklaną szybą, na której pisało: „Natalia Ziółkowska – sekretarka”. Westchnęła patrząc na te litery i przekręciła klucz w zamku. Nacisnęła na klamkę i usłyszała ten przeraźliwy dźwięk.
-Niech to szlag. –zaklęła wchodząc do środka. –Od tygodnia proszę żeby ktoś w końcu coś z tym zrobił. –wściekła rzuciła torebkę na fotel. Jej gabinet nie różnił się niczym od gabinetów innych sekretarek. Po prawej stronie była szafa z dokumentacją obok której wisiała korkowa [...]

Po raz kolejny przygotowuję się do podróży. Rzeczy porozrzucane po podłodze, a ja jedynie zerkam na trzymaną w dłoni listę sprawdzając, czy mam wszystko. Wydawałoby się, że podróżnicy są pedantami, ale ja od zawsze byłam jakaś inna. Wolałam artystyczny nieład od sterylnej czystości i pakując się nie odstępowałam nawet na chwilę od moich poglądów. Obok leżała sterta ubrań. Trochę dalej kilka przewodników. Na łóżku dwie rozłożone mapy, a z kolei na leżaku peleryna i butla gazowa. Resztę miał zabrać Włóczykij, bo dzieliliśmy się bagażem. Kurczę, gdzie moje zupki? Znalazłam! Położyłam je na książkach na parapecie. Artystyczny nieład. Westchnęłam. Sama się w nim odnajdywałam, ale gdy tylko ktoś mi coś przełożył to byłam jak dziecko we mgle i zaczynałam się wkurzać. [...]

Wrócili do siebie. Minął rok. Wszyscy dokoła świętowali. Niektórzy powtarzali jakże znane: "a nie mówiłem?". Wydawało się, że teraz nic już ich nie rozdzieli. Spełniali nawzajem swoje marzenia. Zwiedzali. Chodzili na rodzinne imprezy i do wspólnych znajomych. Czytali sobie nawet w myślach. Znali się na wylot. Po cichu szeptało się nawet o zbliżających się zaręczynach. Aż tu nagle... Przypadek... Kilka SMSów... Kilkanaście słów...

-Jak się czujesz? -to pytanie pojawiło się, gdy tylko z ogromną torbą na ramieniu przekroczyła próg mieszkania znajomej blondynki. -Jeżeli chcesz to...
-Przenocujesz mnie dwie noce? Nie chcę na niego wpaść w kamienicy. -rzuciła swoje rzeczy na podłogę i bezradnie wzruszyła ramionami. W oczach, które niegdyś wypełniała radość widać było bezgraniczny smutek.
-Możesz tu zostać ile tylko [...]

-Chciałbym ci opowiedzieć o mojej książce. –do siedzącej w ciemnym parku dziewczyny podszedł wysoki chłopak w bluzie moro i z plecakiem na ramieniu. –Opowiada o łamaniu konwenansów i zawiera jedenaście opowiadań. Siedem jest opowiedzianych z punktu widzenia kobiety, a pozostałe z punktu widzenia mężczyzny. Mówić dalej? –przerwał nagle wpatrując się w szatynkę, która powoli przewracała kartki jego dzieła. –Bo może ty masz dzisiaj taki melancholijny wieczór i nie chcesz żeby ktoś ci przeszkadzał?
-Mów dalej.
-Książka kosztuje jedynie dziesięć złotych i...
-Już się kiedyś spotkaliśmy. –uśmiechnęła się delikatnie. –A ja mam przy sobie jedynie sześć złotych, bo wyszłam dosłownie na chwilę. –wyjaśniła niechętnie oddając książkę autorowi. Była zwolenniczką wspierania młodych talentów, bo sama próbowała pisać. I z pewnością gdyby miała [...]

Stała oparta o parapet i patrzyła przez okno na bawiące się na placyku przed blokiem dzieci. Były takie beztroskie i radosne, że aż im tego zazdrościła. W jej głowie wciąż tkwiły słowa bruneta, które wypowiedział wczoraj podczas spaceru. Zacisnęła mocniej palce na kubku i przymknęła powieki. Wciąż pamiętała o wszystkich łzach, które przez niego wylała. Wciąż pamiętała o chwilach, które sprawiały, że czuła się gorsza od niej – byłej Wojtka. Pokręciła głową zagryzając wargi, bo do oczu po raz kolejny napłynęły łzy. Obiecywała sobie, że będzie twarda, a jednak wciąż zdarzały się momenty, gdy rozsypywała się jak wieża z klocków, którą ktoś potrącił.
-Już wstałaś?
-Dzień dobry. –uśmiechnęła się do mamy bruneta. –Wie pani, że zawsze, gdy tutaj jestem to [...]

-Dzień dobry! –zawołała wesoło przytulając się do mamy bruneta, który z rozbawieniem przyglądał się temu powitaniu. Jak zwykle stały w korytarzu i ściskały się tak, jakby nie widziały się kilka lat. –Podobno zrobiła pani gołąbki, więc bez zastanowienia spakowałam się i oto jestem.
-Dobrze, że przyjechałaś. Schudłaś. Ty coś jesz?
-Oczywiście, że tak! –wniosła plecak do pokoju, który zajmowała podczas każdej wizyty w rodzinnym domu Wojtka. –Nawet pani nie wie, co się stało!
-Co się stało?
-Wojtek mi dzisiaj śniadanie zrobił! –zaśmiała się wracając do kuchni, która była niewątpliwie centrum tego domu. Oświetlona i przytulna sprawiała, że każdy, kto tylko tutaj przychodził od razu wchodził właśnie do tego pomieszczenia. To tutaj toczyły się wszystkie rozmowy – zarówno te poważne, jak [...]