Twórczość, Gomorra

Lubiła naturę. Najbardziej tę zieloną łąkę, tuż za domem. Potrafiła tam przesiedzieć długie godziny , nie nudząc się w ogóle. Czasem brała ze sobą książkę, kiedy w pustych dłoniach gościła pustka przyglądała się dmuchawcom. Uwielbiała je fotografować. Są takie delikatne i kruche, jak życie...a przy tym piękne. Ta kruchość była znacząca. Wiatr szperał w jej włosach układając i przekładając treść głowy , to na lewo, to na prawo. „Treść głowy” , zabawne, bo nie chodzi o zawartość, tylko dokładnie o włosy! Atrybut kobiety, można nimi zatrzepać jak rzęsami i masz faceta w garści. Tak mówią, a tu proszę, wiatr nimi zawładnął. Gdyby teraz zobaczył ją jakikolwiek mężczyzna pewnie wzdrygnął, by się , a nie zakochał. Włosy wróciły na miejsce, a [...]

Kwiaciarnia za rogiem. Często ją odwiedzał. Kwiaty dla mamy, siostry. Już nie kupi dla ukochanej babci. Z okazji urodzin, imienin i bez okazji. Władysław był nietypowym mężczyzną, esteta, romantyk . Dziwny, młody człowiek. Jakby z innej epoki. I to imię, Władysław ...po dziadku. Znaczenie imienia Władysław, to nic innego jak „ włodzi” i „sław” ...znaczy ten, co rządzi, włada, panuje . Hm, „ten, który zawładnął sławą”. Dziwne, bo ten nasz Władysław ani nie rządził, ani nie władał,a co do sławy ...daleko mu było do niej.
Nasz Władzio był typem romantyka, czytał książki i chodził z głową w chmurach, nie raz potykając się o ludzkie słowa. Sam, ale nie samotny. Jak wspomniałam wcześniej kochał książki, zatem i to uczucie nie było [...]

Są słowa , które nie tracą na wartości , ponadczasowe. I uczucia takie są, myśli krążące …
Wszystko wokół się zmienia, raz na lepsze , raz na gorsze. Zegar tyka i nie jesteś w stanie zatrzymać czasu, ba...nie masz mocy, by go cofnąć. Niby taką posiadasz władzę, człowieczku…
Buntujesz się, barwisz słowem, niszczysz czynem. I co ?
Skroń siwieje , kości skruszały , ruch spowolniał. W głowie pustynia zagościła, gdzieś w oddali oaza wspomnień. Coś na wzór fatamorgany , wytężasz wzrok i...widzisz to, co chciałbyś ujrzeć.
Bliżej , niż dalej kresu.
Bujany fotel nie ten sam, książki pokryte kurzem, oprawka okularów sklejona plastrem. Słoik, w nim dwa pety. Jeszcze żywa małżonka nie lubi zapachu dymu papierosowego, ani smrodu petów.
Cyniczne [...]

Zapachniało wiosną w Buczy...
Pamiętam wiosnę z zeszłego roku. Była ciepła, w kwiecistej sukience, delikatnych pantofelkach. Miała rozpuszczone włosy , w które wtapiał się wiatr. I ten głos, opiekuńczy, troskliwy, pełen nadziei…
To wiosna sprzed roku.
Dzisiaj wiosna odziana w buty z twardą cholewą, spodnie moro, włosy spięte w kuc ...a głos ? Głos cichy, mizerny. Tylko nadzieja ta sama. Ta wiosenka, w dłoniach zamiast bukietu... trzyma karabin.
To samo podwórku.
Wczoraj dom z cegieł...dziś z kart, złożony….
Przed domem, kwiatki ciekawie wynurzają swoje małe główki. To było wczoraj.
Dziś te główki zdeptane butem najeźdźcy. Czy jeszcze się odrodzą ?
Mama nadzieję, że za chwilę tak będzie…
Taka moja wiosna.
A jak u Ciebie ?
-U mnie ?
Moja wiosna [...]

Przykryli me ciałko kołderką z cegieł
Woalem kurzu okryli łóżeczko
-Mamuś, Mateczko, gdzieś ty
-Tu syneczku , tuż obok...przekopie się tylko i przytulę mocno
Ręce matczyne bólu nie znają
Przekopują , przenoszą, udrożniają
Jeszcze chwila,a dotrą do synka ukochanego
-Synku mój, synku kochany
Na nic mój trud
Na nic me żale
Ciałko cegłami przysypane
Przytulam mocno omkłe dzieciątko
-Przepraszam synku, żem tarczą nie była
Oczy przymknięte, świeca przygasła
Gdzieś tam w oddali cień twój ujrzałam
- żyw ,kto tu ?
Cisza
Oczy przymknęłam i swoim cieniem twój przytuliłam
-żyw, kto tu?
Cisza.

Słońce świeci nad zgliszczami, promienie rozpieszczają wyrwane wybuchem okno. Dostają się do środka. Z lewej strony mały pokoik. W nim kawałek łóżeczka, stolik do przewijania , cały. Obok fotel z soczystej czerwieni, matczynej krwi…
To samo słońce świeci u nas, tafla jeziora spokojna jak nigdy.
Wojna i Pokój. Jedno słońce.
W tym mieszkaniu ostała się jeszcze kuchnia, w garnku gruzowa zupa. Reszty nie ma. Wybuch zrobił swoje, na podwórku siedzi pies. Ten, od sąsiadów, co wiecznie ujadał. Teraz milczy. Oczy smutne, przerażone.
Przenikają ludzie, cichutko …
Cisza przed burzą. Tam, na Ukrainie przed gradem amunicji.
Cisza przed burzą. U nas ? Zapowiadają zmianę pogody, ma padać deszcz ze śniegiem.
Woja i Pokój.
Siedzę w pokoju , piszę...Zrobię sobie herbatę. Cisza. Telewizor milczy, telefon też.
Pięć minut później : będę za 10 minut, pa
Siedzą w piwnicy. Piją herbatę. Telewizor milczy, telefon też. Może zadzwoni, może żyje...gdzie on?
Jest pięknie, idę pobiegać.
Jest pięknie, muszę uciekać. Alarm przeciw bombowy.

Wojna i Pokój. Ludzie tacy sami, z marzeniami.
Jakoś nie mogę tego zrozumieć, wiję się jak ryba w sieci.
Po nieprzespanej nocy, wstaję do pracy.
Żyję.
Po nieprzespanej nocy , czeka , co będzie dalej.
Jeszcze żyje.

NIGDY WIĘCEJ WOJNY, OBAW, LĘKU,PŁACZU DZIECI, KRZYKU ZROZPACZONYCH MATEK I BEZSENSOWNEJ ŚMIERCI !!!!!

Był człowiek stary
ale nie zniedołężniały
miał umysł ścisły
w nim posegregowane myśli
poukładany,
nie zniedołężniały
starości moja, rzekł z wieczora
jak dawniej moja żona
blisko mnie jesteś
jak cień , bądź anioła tchnienie
zrób sobie przerwę
daj mi pięć minut na wytchnienie
jeszcze tyle mam do zrobienia
siądź,że na stołku
pod drzwiami ,starości miła
niech trwa jak najdłużej
ta rozstania chwila
książkę napiszę, zrobię zakupy
by moje życie... nie było do dupy
brodę dziś zgolę
gładkim być wolę
gdy starość ze stołka zlezie
i w program dnia z powrotem wejdzie
rzeknę,że urok twój do mojego się umywa
nasz duet sprośnym czasem bywa
moje marudzenie wybawieniem nazywam
zatem w gniew nie popadaj
tylko ze mną poważnie pogadaj
bo życia mego niewiele zostało
co kiedyś stało ….się pogniewało
z impetem w gaciach się ułożyło
dobrze przynajmniej, że wciąż żyje
a nie jak coś martwego... gnije
uchylę jeszcze lampkę wina
na seans pójdę wieczorny, do kina
jak na starego grzyba przystało
siądę blisko dużego ekranu
wpół seansu wyjdę pomału
zawlekę stare kości do domu
i umrę po cichu
nie mówiąc nikomu
nie płacz nade mną starości moja
boś ani kochanka ,ani żona moja
a ty, co do tego wersu
znudzony dotrwałeś
zakończ to czytanie
i żyj tak, jak chciałeś

Szklane domy bez skazy
w nich idealne pozy
kryształowe wazy, takież serca
zimne piękno z jedną wadą
ona
nie przystosowana
nie pasująca do fotela
do systemu i fałszu
bez skazy była poczęta
krystalicznie piękna
do czasu
miłość ją skruszyła
z wadą i uczuciem
nie była cząstką domu
uciekła
dom z drewna, śmiech
ona
miłość dodaje kolorytu
ubarwia , przytula, całuje
szklany dom wciąż stoi
zimno piękny
bez wad
szczęście odziane w ciepło
miłość skruszyła lód
jest dobrze…

Matko Boża od szczęśliwych powrotów
Już na początku tej drogi
Wiedź mnie przez szczyty i granie
Prowadź jak zagubione dziecię
Do domu mego

Przystań na chwilę, popatrz
Widzisz te szczyty , tam blisko Boga
Wydrapane niebu dla naszego jestestwa
W tym przedsionku Raju
Krzywdy me i grzechy zostawiam na progu
jak znoszone , stare buty……

Tu czas na przebaczenie
Rozkładam dusze na wietrze pokornym
I czekam
Czekam…..
Boże, czy to Ty?
W wietrze i skalnej mocy

Pozwól na wspólne biesiadowanie
Z miłością wzrok mój ku Tobie kieruję
I słowem dziękczynnym pokłon składam
Tu człowiek obcym nie jest
Tu brat bratem w doli i niedoli
A Ty Matko nasza, sprowadź nas szczęśliwie
Do domów, do spraw, do bliskich

……

Dziękuję Mateczko za drogowskazy
Dla duszy i ciała
Za myśli oczyszczone
Dziękuję Mateczko i proszę
O szczęśliwe powroty
Dla nas, wędrujących i poszukujących.

Bujany fotel miał zdrapane ramię. To drewno było świadkiem wielu zdarzeń. Materiał przetarty, spłowiały od słońca. Kobieta często w nim przesiadywała. Firanka w kolorze brudnej szarości, karnisz jakby się przekrzywił. To już jej nie przeszkadzało. Filiżanka z lekko nadgryzionym rantem. Porcelana , pamiątka z...nie pamięta już skąd. Może to i dobrze. Nie znam jej. Zgłoszenie o samotnej kobiecie dostaliśmy od sąsiadki.
- Proszę pani, dzień dobry. Nazywam się Basia, przysłała mnie Opieka.
Pani siedziała w fotelu, wzrok utkwiony w szarość firanki. To jej okno na Świat.
Cisza.
W mieszkaniu było biednie, trochę brudno. Ściany w kolorze zepsutej brzoskwini, kredens, tapczan.
I ściana pełna książek. Ło matko, ile to musiało kosztować. Przeglądam pozycje, sporo książek o tematyce górskiej. Przyglądam się kobiecie, [...]