Część ludzi uważających się za ateistów nie neguje istnienia przyczyny, lecz jedynie ją ignoruje. Inni z kolei utożsamiają ateizm z prawem wszechświata, tak jakby mogło istnieć prawo bez prawodawcy. Jest jednak wielce wątpliwe, czy w ogóle są ateiści, dla których negowanie istnienia Boga implikuje założenie, że wszechświat sam jest przyczyną swojego powstania. Takie twierdzenie jest logicznie niemożliwe, ponieważ gdyby wszechświat stworzył sam siebie, musiałby poprzedzać własne istnienie, aby powołać siebie do życia - a to jest nonsens.

Ludzkie miłości są lustrami odbijającymi ich charaktery. Ktoś mały duchem, zdobywszy wysokie stanowisko, otacza się ludźmi również pozbawionymi siły duchowej, aby mógł poczuć się na ich tle wspaniały. Bogacz, który zgromadził kapitał nieprawymi, podłymi środkami, funduje biblioteki, by gromadziły w sobie całą wiedzę i wykształcenie, którego on nie posiada. Wszyscy oni kochają to, co na pozór zdaje się odbijać prawdziwą miłość ich serc i obiekt pragnień. Kobieta, której głównym celem jest pięcie się w górę po schodach kariery, posiada wśród przyjaciół ludzi użytecznych na zasadzie tego samego podobieństwa. Mają oni to, co ona dopiero chce posiąść: wysoki status społeczny i uznanie. Święty kocha grzesznika nie dlatego, że zbliżają ich te same grzechy, ukochał on możliwość czynienia dobra przez grzesznika. Syn Boży stał się Człowieczym, ponieważ ukochał człowieka.

Rozgłos próbuje tworzyć wartość, chwała ją rozpoznaje. Rozgłos to róż na bladawym policzku przeciętności, chwała to rumieniec zdrowia.