Twórczość, frustracje

moja pani na jeziorze
w białej sukni i o włosach do kostek
moja pani na jeziorze
z lutnią i kwieciem w dłoniach
blade stopy w kryształowej wodzie

och, moja pani na jeziorze
stawia małe kroki na kamieniach
i zwraca oczy ku księżycowi
moja pani na jeziorze
jej twarz taka młoda i wstydliwa
krople rosy na jej ustach

moja pani na jeziorze
spogląda jeszcze raz w wodę
na jej powierzchni tańczą gwiazdy
w księżycu szuka kochanka
oferuje mu swoje ciało
i zebrane w ogrodzie dzikie owoce

księżyc tak nagle chowa się za chmurami
moja pani na jeziorze
zasmucona wraca do wody
nad jej głową gałąź z lampą oliwną
zaczyna grać na lutni i śpiewać
nie odejdę stąd nawet jeśli słońce
pojawi się ranem na horyzoncie
zostawia swój wieniec na wodzie
ogień świecy rozświetla jej twarz
zza chmur tak nagle wychodzi księżyc
i przybiera ciało na jeziorze
dwa serca bijące przy sobie

ten księżyc o takich jasnych oczach
trzyma moją panią w ramionach
układa kwiaty w jej włosach
i składa słodkie pocałunki na jej ustach
mój pan na jeziorze unosi się ponad drzewa
razem z moją panią w objęciach
spadają z niej bransoletki i biała suknia
i jak ta spadająca gwiazda
moja pani na jeziorze rozświetla całe niebo

moja pani na jeziorze
budzi się o świcie nad brzegiem wody
słońce na horyzoncie zwiastuje długi dzień
a ona pośród kwiatów i rozsypanych owoców
moja pani odchodzi z wiatrem we włosach
i dzbanem wody na głowie
księżycowy pył na jej ciele
i wybuchające gwiazdy w jej łonie

wrzucali butelki z benzyną do kanałów
palili listy co dzieci nosiły w kieszeniach
opisy zapasów broni i jedzenia
a dzieci wieszali na drzewach
jak ozdoby na choince podczas Bożego Narodzenia

wyczekiwanie obcej armii na horyzoncie
kamieniem nożykiem puszką po konserwie
apaszką matki wokół szyi
broniliście
a wasza matka tylko spijała krew i łzy

w dymie kurzu i popiołów
biegliście z rozdrapanymi kolanami
z zemstą za przyjaciół i rodzinę na językach
i kiedy kula was trafiła nie wiedzieliście co robić
nauczyli was walczyć
strzelać i rzucać w niemieckie okna kamieniami
nauczyli was spać z otwartymi oczami

ale nikt was nie nauczył że umiera się tylko raz

przeszło dwieście lat
gdzie nie miałaś nawet miejsca na tym świecie
przez ziemię przebiły się nowe korzenie
rzeki zapełniły się nowymi łzami
dzieci wróciły na twoje łono
i jednak
twoje dzieci nadal umierają
dla nich nie ma wolności w twoich ramionach
nie ma dla nich imienia
i nie ma dla nich człowieczeństwa

Polsko matko moja
moje serce krwawi do ciebie
Polsko gdzie jesteś ty wolna
gdzie ta droga jest taka szeroka
że Polak z Polakiem idzie w ramię
gdzie za miłość nikt nie płaci płaczem
gdzie za kolor skóry i wiarę
nikt nie dostaje po plecach batem

gdzie jesteś Polsko
tęskno mi za tobą

prababcia zawsze mi opowiadała
że kiedy wojna się skończyła
świat nagle zamilkł
nie było już wycia syren i oddawanych strzałów
ani marszów w ciemną noc

nie słyszała już modlitw
i zawodzeń matek nad poległymi synami
nie było już płaczu dzieci
a najciszej było ze strony Oświęcimia
tak jakby wszystko rozpłynęło się w powietrzu

zostało tylko ciężkie niebo
i przesiąknięta krwią ziemia

mój chłopiec jest tak wysoki
że ręką sięga do sufitu
widzi telewizję w innym kolorze
ogląda kreskówki przy obiedzie
zatacza koła wokół mnie na motorze
znajduję liście i motyle w jego włosach
w kieszeniach słodycze

mój chłopiec
ma złotą skórę od słońca
dłonie ma szorstkie i czerwone od bicia
mój chłopiec płacze po nocach
porównuje moją twarz do gwiazd i księżyca
mój chłopiec ma tatuaże na ramionach
na nosie sześć par okularów przeciwsłonecznych
gdy przedstawia mnie innym
mówi "to moja żona"
i chociaż na palcu nie mam obrączki

moje serce jego sercem
a moja dusza na zawsze w jego ciele

gdzie jest miejsce na tym świecie
twoja skórzana kurtka nadal parzy w ręce
gdzie na tym świecie pod gołym niebem
nie ma miejsca na powietrze
bo twoje usta są moimi ustami
a w płucach kwitną kwiaty

twoje włosy sztywne od wody i wiatru
liczę piegi i pieprzyki na twoim karku
i jesteśmy tak blisko pod nowym niebem
że nie ma miejsca na promienie słońca

i tak nagle zalewa nas fala
kwiaty więdną i korzenie usychają
twoja skórzana kurtka już nie parzy
nadal nie ma powietrza
podnoszę w górę oczy z pocałunkami na powiekach

i tak nagle nie ma też już nieba

twoje czarne włosy
kręcą się na końcach kiedy jest wilgotno
buty za kostkę w kolorze błota
i twoje nagie ramiona
kij bejsbolowy oparty o drzewo
wiszący na nim naziści
a nad nimi żółte od słońca niebo

żołnierzu
o ciemnych oczach i śniadej skórze
z numerem na mundurze
tańczysz ze mną wokół ognia
unosisz mnie w powietrze
w twoich ramionach świat inaczej wygląda
gwiazda na twojej szyi odbija blask księżyca

i kiedy kończy się noc
ty nadal tutaj ze mną jesteś
jak kamienny posąg zatrzymany w czasie
twoje ramiona jak klatka
a ja jak ptak i mimo tego
nigdzie nie chcę odlatywać

fontanna pośrodku wielkiego ogrodu
a tuż obok okrągła altana ze szklanym dachem
wiszące na gzymsie paprocie
ty i ja na podłodze z zimnego kamienia

deszcz dudniący w betonowe schody
i błyskawice rozjaśniające ciemności nocy
plamy po winie i malinach na oknie
ty i ja i nasze sine dłonie

woda w fontannie się przepełnia
moje włosy ciężkie od martwych kwiatów
i nagle grzmot trzęsący ziemią
ty i ja i wspomnienie dawnych czasów

lampy oliwne tańczyły w ciemnym niebie
chórem śpiewały do mnie i do ciebie
twoja skóra była mokra od deszczu
a zapach słońca jeszcze wisiał w powietrzu

lampy oliwne śpiewały głośno
echo niosło się szeroką drogą
"och, mój kochany, obejmij mnie mocno
całuj mnie dopóki bzy kwitną białą nocą"

och, mój kochany, trzymaj mnie w ramionach
daj mi przepłynąć ten ocean w twoich oczach
och, mój kochany, nie puszczaj mojej dłoni
daj mi ułożyć kwiaty na twojej skroni

lampy oliwne zniknęły w ciemnościach
i gdy słońce pojawiło się na horyzoncie
ja płynęłam w twoich ramionach dopóki
niebo nie zrobiło się znowu czerwone

zboże było wysokie
nad zbożem twoja twarz jasna jak słońce
kiedy pochylałeś się nade mną
karmiłeś pocałunkami

w dali strumień pod tunelem
zbierałeś kamienie i układałeś je wzdłuż moich nóg
a głośny strumień nadal biegł i głuszył ich dźwięk
kiedy brałeś mnie w ramiona a one spadały i toczyły się w dół

moje oczy szukały ciebie na niebie
modliłam się z twoimi rękami na moich biodrach
i usta przy ustach recytowałeś ze mną psalmy
psalmy zamieniły się w nieznane słowa
mówione obcym głosem
do tej pory nie wiem czy twoim czy Boga

Anno
dostałaś pierwszy pamiętnik
kiedy miałaś trzynaście lat
oprawa w biało-czerwoną kratkę
z małym zamkiem na kluczyk
Anno twoja podróż
zaczęła się z pierwszymi kroplami atramentu

Anno
ostatnie litery zapisane w pośpiechu
rozlane na żółtych kartkach
pierwszego sierpnia nad rankiem
tego samego dnia kiedy wybuchnęło powstanie
ty zniknęłaś na zawsze
a twoje słowa zostały
wryte w serce i pamięć

***

Dziewięćdziesiąt jeden lat temu urodziła się Anna Frank.

siostro
kiedy jadłaś truskawki na ganku
twój fartuch barwił się na czerwono
siostro kiedy modliłaś się
zasłaniałaś świecę w menorze dłonią
moja siostro kiedy śmiałaś się
cały świat rodził się na nowo

moja siostro

kiedy umierałaś z wyczerpania w obozie
na ustach pojawiły się truskawki
a w twoich oczach zgasł ogień

- mojej babci Sary, 1945, tuż po zakończeniu wojny