Twórczość, Flamboire

„Nigdy” to przerażające słowo. Jest jak sprawdzone proroctwo otwierające nasze oczy na przyszłość, ukazujące dawniej zakryte fragmenty układanki życia, których nie zmienimy ani jutro, ani za miesiąc, ani za sto lat. Klamka zapadła. Wyrok został wykonany.

Patrzę na świat za oknem i nie potrafię wyobrazić sobie jutra, jakby świat z każdą sekundą wydawał swoje ostatnie tchnienie.

Codzienne oglądanie przemocy zadziałało niczym znieczulenie. Odebrało nam wzrok. Sprawiło, że przyglądamy się cierpieniu jak zwykli niewidomi, nie widząc ludzi mrużących powieki i zaciskających zęby, nie mogących znieść bólu.

Kłamstwa można użyć na wiele sposobów: można nim zabić, zranić, zdołować, ale nie można nim pokonać prawdy.

" – Jak to jest, Corliss, że boję się jednocześnie życia i umierania?
- Nic w tym dziwnego. Ludzie boją się czegoś, czego jeszcze nie poznali. Wbrew pozorom nikt nie lubi niespodzianek – mówię. "

Fragment jednego z moich opowiadań

Istnieją ludzie, którzy nie potrafią ukrywać swoich tajemnic. Są otwartą księgą, niejednokrotnie zapisaną bólem i strachem. Przy odrobinie chęci moglibyśmy poznać ich na wylot, lecz nie jesteśmy dość odważni, by zajrzeć na pierwszą stronę.

W powietrzu unosi się gorzka woń śmierci. Nie potrafię przed nią uciec. Duszący odór zatyka moje nozdrza. Łapię w usta każdą, nawet najmniejszą dawkę tlenu. Jeszcze tylko kilka minut. Mam wrażenie, że oszaleję, zanim zadzwoni budzik, dlatego podnoszę się z materaca nieco wcześniej. Idę w kierunku łazienki. Odkręcam kurek, a z kranu wypływa przezroczysta ciecz. Woda kojarzy mi się z czymś nieprawdopodobnie ludzkim. Jest niezbędna do życia. Bez niej można być pogrążonym w stanie długotrwałej agonii, czekając na pożywienie lub trzydzieste urodziny jak bezbronna roślinka.
Dzięki świadomości, że człowieczeństwo jeszcze zupełnie nie wymarło, opanowuję drżenie rąk. Przyglądam się sobie w lustrze. Moje rozczochrane blond włosy łagodnie opadają na ramiona. Mam zapadnięte policzki i jasnoniebieskie oczy. Niektórzy uznają mnie za nienaturalnie [...]

Podobno jesteś kolejnym człowiekiem.
Jednym z sześciu miliardów, nic nieznaczącym człowiekiem.
Kroplą w morzu wieczności, ziarenkiem piasku na plaży
Sprowadzonym do statystyk, układów, historii.
Pojawiającym się i znikającym
Pękającym jak bańka mydlana, bezsilnym podczas upadku
Jesteś kolejną liczbą
Ale spójrz w gwiazdy, niezliczone konstelacje jasnych punkcików.
Choć kiedyś wszyscy o Tobie zapomną, one świecą właśnie dla Ciebie.
Teraz. W tej chwili.

Dlaczego wciąż dążę do perfekcji, załamuję się przy każdym upadku, skoro wiem, że nie będę idealna?