Kontroluję swój oddech,
jednak nie nadążam za nim.
Kontroluję swoje serce,
jednak nie doganiam go.
Kontroluję swoje myśli,
jednak nie powstrzymuje ich.
Kontroluję swoje słowa,
jednak uciekają mi.

Chyba jednak się oszukuję, bo nad niczym nie panuję .

Czasami czuję się jak papieros. Ludzie biorą to co najlepsze, a potem wyrzucają na chodnik i depczą, tak by nic nie zostało. Czasami czuję się ciszą, bo nikt mnie słyszy. Czasami czuję się krzykiem, ale im to wisi. Ironią jest to, że niszczę ich od środka, powoli i czasem boleśnie.

Czasami ludzie negatywnie odbierają to, że się zmieniamy. Może dlatego, że przyzwyczaili się do tego jacy byliśmy, a może z zazdrości, że jesteśmy teraz tacy jacy oni zawsze chcieli być.