Twórczość, Fileus

Zapytał:
"Do czego powinienem dążyć: do zachowań moralnych, czy do sprawiedliwych?"
Obie drogi wydawały mu się właściwe, jednomyślnie odrzucające drogę tępej agresji.
I odpowiedział mu Pan:
"Dąż do mnie, przestrzegaj zasad moralnych.
Sprawiedliwość zostaw mnie."

Chciałbym pisać, więc napiszę
To co w swojej głowie słyszę:
Wszystkie słowa, myśli, zwroty
I mądrości i głupoty.
Namalować chcę słowami
Cały nieboskłon nad nami.
Wszystkie ptaki, gwiazdy, chmury
Zamknę słowami w kontury.
Gdy już skończę kreślić niebo
To pochylę się nad glebą:
Gdy wykrzyknę pewne słowa
Stanie ziemia kolorowa.
Skoro ziemia jest już stała
Rzeka słów popłynie cała.
Czerpiąc z jej źródła dla hecy
Stworzę cały świat zwierzęcy.
Mam już niebo, ma i ziemię.
Wszystko co na ziemi, niebie
Opisałem i posiadam,
Lecz ma głowa pełna nadal.
Naszło mnie na pewien psikus:
Niech o tam wyrośnie fikus,
A tam dalej ze trzy drzewka
I czerwona chorągiewka.
Ktoś z was pewnie zaraz powie:
„Dobrze, ale gdzie jest człowiek?”
Przykro mi, [...]

Ten dzień nie wyróżniał się niczym szczególnym, było tylko może trochę chłodniej niż zwykle o tej porze roku. Mimo to tłumy ludzi wyszły na największy z miejskich deptaków, by zrelaksować się, spotkać ze znajomymi, lub po prostu obejrzeć najnowsze ozdoby sklepowych wystaw. Gwar, ruch, pęd i wirujące kolory mieszały się ze sobą, a ludzie szli, szli i szli we wszystkich kierunkach.
Jednakże nie każdy gnał przed siebie w swoich sprawach – uważny obserwator mógłby dostrzec na tym obrazku jeden, jedyny statyczny element. Przed małym sklepikiem z tanią biżuterią siedział na ławeczce pewien młody człowiek. Nie wyróżniał się niczym od sobie podobnych, równych mu wiekiem wyrostków, którzy nie wydorośleli jeszcze, ale też nie byli już tacy zupełnie zdziecinniali. Proste, długie włosy [...]

Trzeba być mądrym jak starzec, żeby chcieć zbliżyć się do tajemnic Boga i zuchwałym jak dziecko, by faktycznie to zrobić.

Stoję na drodze, mam pogardę
Na twarzy kredką wypisaną.
Właściwie jakiś taki jestem
Ni dobry, ni zły – zwłaszcza rano.

Można powiedzieć, że ogólnie
Cynikiem jestem, i cóż z tego?
Jak komuś wadzi to szczególnie
Niech wie, że trzymam się praw Jego.

Tak, bo może to i farsa,
Gdy mówi to ktoś taki jak ja
Tak różny wszak od Fortinbrasa
Który Hamleta poznać chciał.

Ale to jednak smutna prawda,
Ja – cynik głoszę prawa Boże.
Może i ludzie grzmią: „Makabra!”,
Lecz dalej robię to w pokorze.

Bo i pokora we mnie wzbiera
Poza cynizmem – taka prawda,
Gdy patrzę na potęgę nieba
I ośnieżone szczyty świata.

Wiem o tym, że jestem grzesznikiem
Lecz jestem także i krzyżowcem.
Choć ludzie zwą [...]

Rzekłeś: "Stań się!", więc się stałem. I oto mnie masz. Nie próbuj więc czynić ze mnie tego, czym nie byłem w chwili kreacji.