Twórczość, Evening Star

Odwracasz ode mnie głowę
Zabierasz duszę swą
Choć patrzysz w moją stronę
Jestem dla Ciebie mgłą.

Nasze oczy ciągle się spotykają
Lecz wciąż nie widzą siebie
Nasze serca ciągle zamarzają
Choć Ty kochasz mnie, a ja Ciebie.

Dla siebie przecież stworzeni
Niszczymy się jednak powoli
Sobie na wieku przeznaczeni
Zadajemy cierpienie, które boli.

Nasze dusze skuwa lód
Zapominamy o sobie i o miłości
Ogarnia nas wszechmocny chód
W którym gniew sprawia tyle radości.

Czy nie za późno by zmienić drogę?
Pójść razem w stronę słońca
Przywrócić sercom pogodę
I wytrwać w miłości do końca?

Każde małe dziecko musi pare razy upaść by potem móc samodzielnie stawiać kroki.
Tak samo my teraz musimy czasem upaść, ponieść porażkę by zdobywać cele i nasze marzenia.

Kiedy ludzie, ci najbliżsi, wmawiają ci, że jesteś beznadziejny- po jakimś czasie myślisz tak. I chociażbyś odsuwał od siebie te mroczne myśli, w końcu dajesz za wygraną. I nikt nie zatamuje potoku łez. Nikt nie uciszy krzyku rozpaczy w duszy. To cholernie bolesne i ciężkie...
Czy kiedykolwiek wróci to, co przez innych zostało zniszczone? Czy wróci chęć do życia?

Dlaczego niektórzy ludzie nie umieją słuchać?

To okropnie boli, kiedy wyrzucamy z siebie coś, a nasz przyjaciel nie docenia tego i nie słucha...

Mimo, iż w krainie snów jest pięknie i bajecznie, tam nigdy nie będę szczęśliwa. Nie miałabym po co żyć, nie miałabym o co walczyć, ponieważ wszystko bym miała na wyciągnięcie ręki. Ten świat, na którym żyjemy, chociaż nie idealny, jak nasze sny i marzenia, jest wart walki i poświęceń. Trzeba do czegoś dążyć. Świat snów i marzeń jest zbyt słodki i zbyt idealizowany od naszego. Dlatego tak często ludzie mylą rzeczywistość od fikcji...

Nigdy nie pomyślałam, że jeden człowiek może sprawić więcej radości w moim sercu niż 10 innych osób...

To tylko złudne marzenia...
które jednak trwają w otchłani codzienności.

Brakuje czasu na wszystko. Chyba zapomniałam, że przyjaciele są bardzo ważni w naszym życiu.