Twórczość, Elisabeth K.

Jeśli nigdy nie potrafisz "odpuścić" - pracuj nad sobą, bo sam dla siebie jesteś największym zagrożeniem...

Jak starości należy się spodziewać, tak miłość zawsze przychodzi z znienacka i ... zaskakuje.

Wokół jasnej strony życia,
musisz oscylować,
mrok zostawić z tyłu,
do przodu szarżować,
w blasku słońca,
radośnie się tarzać,
pozytywnie myśleć
i sam sobie nie zagrażać.
Co było nie wróci,
nic się nie powtarza,
wprawdzie dzwony biją,
ale innym do ołtarza.
Jak dzień i noc,
życie też ma swoje blaski,
ufaj tylko swojej gwieździe,
nie patrz na oklaski,
bo klakierów nie brakuje,
zwłaszcza gdyś na szczycie,
ale gorzki smak porażki,
przypomina, że to twoje życie.
Co było nie wróci,
nic się nie powtarza,
wprawdzie dzwony biją,
ale innym do ołtarza.

Wiosna już puka
do twoich drzwi,
w uszach coś szumi,
w oczach się mgli,
nie wzbraniaj duszy,
puść żądze swe,
niech będzie, co ma być,
niech nic nie minie cię.
I nie bój się świata,
nie jest taki zły,
choć mijają lata,
w maju kwitną bzy
i koło fortuny,
stale toczy się,
a w głowie zielono,
na jawie i we śnie.

Wiosna już w progu,
rozum jeszcze śpi,
serce się wyrywa,
spełnienie się śni,
bo każda wiosna
w sobie to ma,
że musisz kochać,
choćbyś do piekła szła.
I nie bój się świata,
nie jest taki zły,
choć mijają lata,
w maju kwitną bzy
i koło fortuny,
stale toczy się,
a w głowie zielono,
na jawie i we śnie.

Wiosna się budzi,
w duszy coś gra,
natura przyzywa,
na koniec świata byś szła,
bo wiosna rozbudza
instynkty wszelkie,
starzy i młodzi,
mają chęci wielkie.
I nie bój się świata,
nie jest taki zły,
choć mijają lata,
w maju kwitną bzy
i koło fortuny,
stale toczy się,
a w głowie zielono,
na jawie i we śnie.

"Przyjaźń", to czysto literackie słowo, bo tak naprawdę, w praktyce, w życiu, istnieją tylko... różne konfiguracje układów towarzyskich...

Nigdy do końca nie poznamy samego siebie, a co dopiero marzyć, by na wskroś przeniknąć drugiego człowieka...