Twórczość, elaila

co dzień myślę, że trudniej już być nie może, że bardziej skomplikować już się nie da...i co dzień sama siebie zaskakuje...

chyba tylko samotność nie jest w stanie nas rozczarować...wiadomo czego się po niej spodziewać...cała reszta uczuć jest wielką zagadką...

nie chcę już być dorosła...
pragnę by ktoś się o mnie troszczył, kupował watę cukrową...
by trzymał mnie za rękę i prowadził przez świat...
chcę rysować słońce i kwiatki na łące...
i w oczach mieć radość dziecka...

i znowu sama wśród tłumu ludzi
krzyczeć już nawet mi się nie chce...
zabijam siebie powolutku
każdym maleńkim gestem...

...gdy nasze szczęście sprawia że inni stają się nieszczęśliwi to czy możemy siebie nazywać w pełni szczęśliwymi?...

...zobacz Zajączku jak smutny jest świat.Siedzimy na krawędzi i dostrzegamy całe tłumy ludzi, którzy w pogoni za rzeczami martwymi nie widzą że przecież liczy się tylko to że mamy siebie...
Czy odnajdziemy gdzieś serca które nauczą ludzi znów kochać?...

patrząc na świat pełen wyciągniętych dłoni zastanawiam się czy chcą dawać czy brać...
zamykam oczy i widzę twarze wypełnione złością, nienawiścią...
to moja codzienność...
dlatego zaprzyjaźniam się z samotnością...
czy to się kiedyś zmieni?