Twórczość, EdocSil

Jeśli ma się pecha co do ludzi których się napotyka, jak i co do sytuacji które się człowiekowi przydarzają, to prawdopodobnie nadejdzie chwila zatracenia trzeźwego osądu.
Czy to ja, czy to rzeczywistość jest...?

Ostatnio chadza ze mną pewna myśl. Broń Boże nie lituję się nad sobą, czy nie koloryzuję, naprawdę. Mimo to... czy jest jakaś granica tego, co znieść może człowiek? I cóż się za nią kryje?

Nie czytajcie dzieciom książek.
Niech nie oglądają filmów.
Na cóż im niespełnione pragnienie piękna? Ideały, które nigdy nie przełożą się na rzeczywistość?

Lepsze wcale nie znaczy dobre, tak jak i gorsze nie znaczy złe.
Ot, banał, a wart zapamiętania.

Z płaczem jak z tym kichnięciem, czasem tak bardzo nam się chce, już nam się zbiera, ale... Coś sprawia, że to nie następuje. I mierzi tak dziwnie w środku, spokoju nie daje.

To niesamowite, jak bardzo podziwiam niektórych ludzi nie za to, co piszą, lub za to, co śpiewają, lecz za to co czytają, czego słuchają i nade wszystko za to, co pamiętają i co potrafią pokazać.