Twórczość, editt16

W każdym z nas drzemie patologiczna część naszej natury. Walczymy z nią, aby nie ujrzała światła dziennego, lecz zdarza się, że na polu tej bitwy ponosimy bolesną klęskę.

Cierpienie budzi się powoli, lecz długo zasypia potrafiąc wywołać fontannę łez.

Szczęście natrafia się rzadko i trwa tylko chwilę.

Kiedy się pojawił moje życie przecięła spadająca gwiazda. Czarne, kłębiaste chmury, rzucające chłód podzieliły się na dwa wrogie obozy. Gdzieś między nimi w niewielkim prześwicie ukazało się błękitne niebo. Noc odeszła wraz z gwiazdą, zabierając ze sobą koszmary.
Wtedy nastał dzień.
Wyjrzałam za okno, aby zapamiętać każdy najdrobniejszy szczegół brzasku. Chciałam, by zapadł daleko na końcu mojej świadomości. Nie pragnęłam niczego bardziej, aby w chwilach ciemności móc doskonale przytoczyć ten obraz dnia, namalowany we wszystkich kolorach tęczy.
Uświadomiłam sobie, że każdy dzień, kiedyś dobiega końca. I znów wraca noc. Ciemna, wroga, koszmarna. Noc, podczas, której lepiej jest umrzeć. Właśnie tego chciałam. Zakończyć odwieczny los tułaczki pomiędzy jawą- zmorą całej mojej dotychczasowej egzystencji, a snem- bolesnym ukuciem życia.

Kiedy leżysz skulony na bruku, a Twoje ciało przenika chłód unosisz głowę i wyglądasz pomocy.
Wówczas przechodzi obok Ciebie osoba zatrzymując się tuż nad Twoją głową.
- To ten, który mnie porzucił. Czekałem, aż mi pomoże. On odszedł pozostawiając mnie. Teraz będzie tu gnił, dopóty dopóki poczuje trwogę w sercu, a potem przyjdą po niego i zabiorą go w męczarnie- rzekłszy to odszedł.
Lecz wcale nie musi tak się stać. Obok Ciebie może przejść inny i rzec:
- To ten, który udzielił mi pomocy. Weźcie go i opatrzcie rany jego, aby nie wdało się zakażenie.

Kim Ty jesteś? Jaki Ciebie czeka los?

Ci co uważają, że silna wola jest rzeczą nabytą tkwią w błędzie. Uczę się jej od niemowlęcia, a nadal jej nie posiadam.

Jadąc w samochodzie patrzymy wyłącznie przed siebie. A co jeśli z boku leży ktoś kto nie ma samochodu?

Przyjaciel wstał z tajemniczym uśmiechem błąkającym się gdzieś w kącikach jego idealnych ust. Wyglądał zupełnie inaczej niż zawsze. Włosy splątane z błotem tworzyły niesforne, delikatne loki, które wbrew pozorom wyglądały przyzwoicie. Rysy chłopaka zadziwiająco pasowały w otoczenie mojego pokoju. Delikatne, mocne i twarde kreśliły na jego czole pionowe zmarszczki, które znów sprawiały, że twarz przyjaciela robiła się nad wyraz niewinna. Kiedyś nie dostrzegałam tak drobnych szczegółów. Umykały mi gdzieś pomiędzy wspólnymi spojrzeniami. Od dziś poznawałam go na nowo, wręcz z zaskoczeniem. Jak mogłam wcześniej nie dostrzec, że jest taki przystojny?
Położył się obok mnie, krzyżując ręce pod głową, wpatrując się pustymi oczyma w biały sufit. Niczego bardziej w tej chwili nie pragnęłam jak przyłożyć swoją dłoń do jego policzka w [...]