Twórczość, Didżejridu

Człowiek jest jak instrument,
A wszechświat jak orkiestra.
Należy się najpierw nastroić,
by wziąć udział w symfonii stworzenia.

Twoja piękna noga.
Noga.
Udo - łydka - stopa.
Noga jedna, bo drugiej nie masz.
Za to ją kocham,
Bo dostaję zniżkę w PKP jako Twój opiekun.
W naszej łazience
Pół maszynki i pół pianki.
Za to ją kocham,
bo mam miejsce na półtora mydła
Jako że, mam 3 nogi.
Za to ją kocham,
Bo razem mamy cztery, czyli normalnie.
Jedna do pieszczenia,
Jedna do masażu.
Za to ją kocham,
Bo pół olejku jest tańsze niż cały.
Po jednej twej skarpecie w szufladzie
I jeden but pod drzwiami.
Za to ją kocham, bo i prania mniej, i pół pasty wystarcza.
Noga.
Udo - łydka - stopa.
Lecz i bez niej
Będę Cię kochał do końca.

Dziwna to rzecz jest kochać, czegóż nie uczyni
Człowiek spętany w sidła tak lubej zdrajczyni!
Wszak cały świat od wieków zna tych stworzeń wady.
Sam stek niedorzeczności, szaleństwa, przesady,
Dusza od wiatru lżejsza, umysł do niczego,
Słabszego nie ma w świecie nic ani głupszego.
Nic niewiernego bardziej: a mimo to przecie
Wszystko dla takich bestyj robi się na świecie.

Chwała Tobie Czarny Panie!
To co zechcesz, to się stanie.
Jam Twój sługa uniżony,
O piękny kapłanie.

O Szatanie, O wybawco!
O rozkoszy ciała dawco!
Serce mam dla Cię otwarte
Najmądrzejszy radco.

O zarządco żaru żądzy!
O ciągoto do pieniędzy!
Ty co gardzisz bezdomnymi,
Wyśmiewasz się z nędzy.

To dla Ciebie strój bogaty
Krwią obmywam na roraty.
Pentagramy i trzy szóstki
Zdobią moje szaty.

Ty co gardzisz idiotami!
Głupimi aplikacjami.
Ludzie kaszę z mózgu robią
Między ekranami.

Tylko piękno, tylko sława,
Tylko smukłe, gładkie ciała
Podpiera Swymi rogami
Twoja postać cała.

Tylko Tyś jest wart modlitwy!
W Tobie pomoc podczas bitwy.
Grzech ochoczo Ci daruję.
Królu Ziemskiej sitwy.

Nie ma piekła, nie ma nieba,
Nie ma też świętego chleba
Jezus umarł nadaremnie,
A nas zeżre mokra gleba.

Zjadłem.
Ale jedzenie jest nudne jak flaki z olejem,
Czyli jedzenie.
Nudne są nudności,
Wzdęcia, wypukłości,
Pęcznieją wnętrzności.

Zmagam się ze zmaganiem.
Uwypuklam się z wybrzuszaniem,
No z paleniem, tym draniem.

Tytoń.
Liście tytoniu.
Woń.
O pełna woniu.
Pęcherzyk pęka z zazdrości,
Że nie z tlenem, a z tlenkiem dzielę swe wnętrzności.
Litości.

Czas bym zapalił cygaretę.
Z tytoniu zwiniętą winietę.

W dzień słoneczny, gdzieś na łące,
Pod chmurami, za lasami
Rodzą się kleszczy tysiące,
Co się zwą pasożytami.

Małe, lekkie jak aksamit.
Miękkie jak te ptasie pióra.
Przesławne ukąszeniami
Pod napleta i naskóra.

Chitynowe pancerzyki,
Nogi jak u baletnicy.
Lubią łapać za kolczyki
I lgną się do potylicy.

Wypieszczą Cię odnóżami,
Jak kochanka pocałują.
Zasiadając pod stawami
Wnet na Tobie zaucztują.

I podrapią i ukąszą,
I ze śliną krew zmieszają,
I powoli z żył Twych sącząc
Powolniej się powiększają.

Nadymają się jak balon
Przytwierdzone gdzieś pod moszną.
Wypijając krwi Twej galon
W końcu u stóp Twoich spoczną.

I zostawi Cię kochanka,
Co przy Twoim była boku
Witając Cię o porankach
I żegnając w nocach mroku.

Niech nie smuci Cię rozstanie
Pod bielą konarów brzozy,
Bo przypomną Ci kochanie
Rącze krętki boreliozy.

Kiedy znudzi bycie samym
I gdy boli upływ czasu,
Rozstania zagoi rany
Powrót do letniego lasu.

I uściska Twoje lica
Rozkochana w Twojej limfie
Dojrzała, piękna samica
I zapomnisz tamtą nimfę.

I znów porwą ciało w tany
Te aparaty gębowe
I znów całkiem rozebrany
Poznasz dary odkleszczowe.

Sięgam ponad chmury,
Sięgam po raz wtóry.
Mrówki, knury i kontury wloką mnie w
d
u
u
u
u
ł.

Już myśl piękną łąpię,
A tu mrówka po mnie człapie.
We dwa kije komarzyca mą krew pije.
Piękne, cudowne zieloności
Otaczane przez pająki
Na kształt swych krągłości.

Aż mnie ciarki przechodzą,
Gdy swą nić wiotką wleczesz,
Jak nią me włosy czeszesz
I szepczesz mi do ucha
Dzieci ze swego brzucha.
Wosk moich trąb je udobrucha.

Zżerają mnie owady.
Gromady, zastępy,
Żądne krwi jak sępy.

Widzialne i niewidzialne,
W łóżku i na trawie,
Zawsze chętne ku zabawie
W chowanego pod skórą.

Wwiercają się w uszy,
By zagrać na trąbach Eustachiusza,
Więc ruszam się jak zjadany rusza.

W katuszach każdy krok,
Nadgryziona każda myśl
Przez szczękożuwaczki.

Byłem mięsem, jestem padliną.
Otoczony owadzią śliną i
Jak liną skrępowany.
Puszczają się me organy
Z owadami w tany.

Tryskają mych żył krany,
Pokryte chityną me rany.
Zagłębiam się w nieświadomości stany.

Stany zapalne i dziurawe kości.
Wprowadzają się w me włości
Owadzie krągłości.

A myślałem, że umrę ze starości.