Twórczość, Devin

Wzgórza przyblakłego marzenia
Na ustach krwistych uśpiony śnieg
Nie ma słowiczych melodii wprost z serca
Żelazny stukot rozplata mróz.
Nie ma miłości bez duszy drżenia
Ukradkiem skąpanych we mgle czystych rąk
Bez żalu myśli wyrwanych wspomnieniom
Złamanych skrzydeł lustrzanych łez.
Wolność istnienia nad urwiskiem słońca
W skowycie lęku spalonych dni
Laguna baśni spisanej przez życie
Purpura szarfy rozdzierana na stos.
W mroku cierpienia zawisłym na szczycie
Rumianej ścieżki zaklętego snu
Tornado furii rozkrada rubiny
Klejnoty śmierci gasnących tchnień.
Nie ma emocji w pąsowym kolorze
Kryształy zmysłów otuliła rdza
Ciała w tańcu skruszone o świcie
Popiołem milkną w księżyca łzach.
To nie los ofiarowuje swe pąki
Kwiaty narodzin dławiące krwią
Lecz dzieło ziemi pachnące uśmiechem
Muskany pieśnią odległy wschód.

Wietrznym puchem przenosząc się
Pośród iskier utkanej nocy
Labiryntem kierować się
Cieniem spojrzeń, bezkresnej ich mocy
Tańczyć przy świetle mrugającej purpury
Uśpionej ciszy ust napełnionych
Błądząc palcami po ziemi skórze
Jedwabnej łące - uniesień radości
Liliowym tchem istnienia tworzyć
Przenikać myśli, serca łączyć
Fantazję wprowadzać w życia potoki
Marzeniom się kłaniać, rysując obłoki
Napełnić się śmiechem, dobro ugościć
W duszy przestrzeni, źrenicach jasności
Sięgnąć po miłość - klucz do wieczności
Sen o spełnieniu na jawę wpuścić
Pocałunkiem żegnając swą przeszłość w nicości.

Kilka beztroskich chwil w gronie pełnym serdeczności, uśmiechów parę radosnych, przebłyskujących słońcem. Wiele słów wartościowych przelanych, i tyko jedna więź - przyjaźń, co tak naprawdę jest skarbem największym. Bo choć krew z krwi jej nie stworzyła, sens najprawdziwszy ma, życie sensem napełnia.

Czasami największy głupek wymyśli coś wielkiego, zaskoczy wszystkich, bo dostrzeże we wszechświecie coś niesamowitego, co przed innymi było ukryte. A niekiedy wielcy mędrcy za bardzo porośnięci metaforami i notorycznym zgłębianiem egzystencji, w końcu tracą jej sens, nie dostrzegając życia toczącego się już obok nich.

Przyjaźń - tyle teorii i słów na określenie jej istnieje, a jednak tylko te najprawdziwsze uczucia pokazują, że i tak nic nie jest w stanie zamieścić jej wielkiego wymiaru w tekście.

Prawdziwej pasji i miłości nigdy z siebie nie wykorzenisz. One zawsze powrócą, chociaż robiłbyś wszystko, by o nich zapomnieć.

Niektóre emocje, jak niechciana miłość, są niczym tornado – dorasta wewnątrz ciebie, a potem kręci się coraz szybciej i aż prosi się, żeby wypuścić je na zewnątrz. Lecz ty wiesz, że nie możesz tego zrobić, aby nie doszło do zniszczeń. Jednak to ciągle jest niepohamowany żywioł; jeśli się go nie wyzwoli, wtedy wciąż będzie istnieć, a nie mając żadnego pola do spustoszenia nie wyładuje się, a tym samym nie zniknie.
Dalej pozostanie niebezpieczny dla otoczenia. Nawet bardziej.
Ot, taka „niewygodna” miłostka.