Twórczość, desagradecida

Nie chcę się w nikim zakochiwać z nudów. Niech się coś dzieje, bo to prawda, że kobiety nie mogą żyć bez problemów sercowych, a ja chcę bez nich żyć, bo mi dobrze. W sensie - ja wciąż nie czuję, że zasługuję na miłość dlatego tak sobie jestem i tak sobie bywam. Rozumiesz, prawda?

Cholernie przystojny facet. Podoba mi się. Cholernie mi się podoba. Ale przecież nie wyjdę z inicjatywą, bo sobie księżniczkuję. Na koniu. Tyłem.

Kobiety z klasą. Kiedyś myślałam, że będę jedną z nich. Później myślałam, że nią jestem. Teraz chcę być jedną z nich, ale to wymagałoby wyrzeczenia się jedynych, ostatnio, przyjemności w moim życiu.
To przykre, ale tak właśnie jest, nie żyję już miłością, bo nie mam dla kogo nią żyć. Żyję marzeniami, żyję szansami, które dzień w dzień dostaję i marnuję.

Nigdy nie sądziłam, że poznam kogoś takiego. Mężczyznę, z którym wszystko jest niesamowicie normalne.

Mogłabym powiedzieć: rób co Ci serce dyktuje, tylko, że tu chodzi o serca dwa, w porywach do trzech, ewentualnie czterech, zależy jak na to patrzeć.

Świadomość, że jestem dla niego niewystarczająco dobra boli, wykańcza mnie każdego dnia, każdej nocy, nie mogę się jej pozbyć.
Jestem niewystarczająco dobra, rozumiesz?

Traktuję mężczyzn jak zabawki pozbawione uczuć, i boję się, że to mnie kiedyś zgubi.
Ale oni mnie tego nauczyli, pozwolili się tak traktować, a teraz nie potrafię już inaczej.