- Kobieto, co ty do cholery robisz w moim życiu!?
Dławiłam się łzami nieustannie spływającymi po moich, i tak doszczętnie już załzawionych policzkach, a moja twarz ciągle była ujęta w jego dużych dłoniach. Stykaliśmy się czołami, kiedy oboje próbowaliśmy uspokoić swoje szybkie i nierównomierne oddechy. Ja z powodu przytłaczającego mnie strachu, a on z przyczyny w dalszym ciągu nie przemijającej złości. Jego kciuk delikatnie i uspokajająco gładził mój blady policzek, kiedy nie potrafiłam powstrzymać łez w szybkim tempie zbierających się do moich zmęczonych utracaniem ich oczu. Wreszcie mogłam zatonąć w jego zielonych tęczówkach w których się niegdyś zakochałam, gdy z trudem spojrzał mi prosto w oczy szklistym wzrokiem.
- Powiedz mi, czego ty tak desperacko ode mnie chcesz?
- Wystarczyłaby mi tylko odrobina twojego serca. - szepnęłam - Nic więcej - dopowiedziałam bezgłośnie wciąż płaczliwym tonem.
