Twórczość, darian

Siedzę na krawędzi peronu,
spocona szyna zniekształca smutki mojej twarzy.
Wiatr poprawia mi co chwila włosy,
bym jakoś wyglądał.
Piekące słońce wdziera się w me liche ciało,
bym czasem...
nie rozmarzył się w chmurach.
Betonowa płyta zniekształciła mi tyłek,
trochę piasku bije się z potem w mym kroczu.
A ja patrzę na tę kolej rzeczy,
zbierając w gardle z trudem trochę śliny.
Blask mych sukcesów błyszczy się na szynie,
rozkładający się przy torach gołąb cuchnie porażkami.
Tylko czasami skule nogi,
gdy przejeżdża pociąg.
Jego podmuch burzy moje plany,
ułożone na torze mego losu...
A wygłodniałe wakacjami turystki,
zapisują mój ból istnienia
na swych cyfrowych kartach pamięci
wydłużając zza okien szyje
by pomarzyć o letniej miłości
z przypadkowo poznanym chłopakiem...

Z chłopakiem bez przyszłości.

darian, 2.07.2012

Siedział pod smutnie zmarzniętym drzewem i głowę wsparłszy na poręczy ławki szlochał... Śmiertelnie ostre sople groziły mu ze szkalnym szelestem nad głową odsłaniając jego uszom jęki rozpaczliwej bezmocy. A on, przywalony złośliwym mrozem zdał się płakać nad wszystkim. Po twarzy, po ramionach zsuwały mu się łzy i wyglądał jak bolesny pomnik zimy w mrocznych rękach czarnych aniołów....

... a teraz idziemy spać. Pamiętaj, że jutro też jest dzień. Pamiętaj, że jutro jest zawsze i jest nigdy. Jest zawsze bo mamy nadzieję i jest nigdy bo żyjemy teraźniejszością...

Ziemia już wciągać powoli zaczyna,
niedowład ciągnie w cholerny dół.
Ja jeszcze krzyczeć chcę przerażony
a tu już w głosie ubywa tchu.
Czas pokazuje że rządzi wszystkim,
słońce drapieżnie zajść musi w dół.
A ja tu leżąc myślę boleśnie
kiedy me niebo runie na pół.
Nie da się uciec, ciemność przenika,
każdy mój odruch gaśnie jak sen...

Księżyc zimny i ciemny wszedł balkonem do mojego pokoju. Usiadłem naprzeciw niego na krześle, ręce oparłem na stole i ledwo wczytałem się w jego oczy niewyraźne. Były popielate prawie od wzruszenia.
–Co Ci jest? – spytałem.
Drgnął jakby pod ukłuciem. Rękę wyciągnął do mojej dłoni i cisnąc ją do bólu, mówił tajemniczym rozglądającym się w moich oczach szeptem:
-Popełniłem zbrodnię. Zabiłem słońce. Teraz ani ja ani gwiazdy nie mogą świecić-rzekł.
Pod skórą głowy uczułem zimno. Wyjrzałem przez okno i fakt jest ciemno. Wskoczyłem do łóżka i nakryłem się kołdrą…

Nie zdążę wyschnąć
znowu mnie zaleje
Nie zdążę krzyknąć
znowu mnie zagłuszy
Tylko czuję, że jest
i drapieżnie okrywa bólem
moje ciało
Serce me ściska
nie pozwalając mi
ani umrzeć
ani nie dając mi żyć
Oddech mój płytki
bo na głęboki
nie daje mi szans
Oczy me
krwiście patrzą otwarte w przyszłość
Zamknięte powieki
przygniatają przeszłość
Cały drżę
w wiecznym spokoju
A ona cyklicznie
nie daje mi wyschnąć
bo znów mnie zaleje
Nie zdążę krzyknąć
bo znów mnie zagłuszy'
Fala mego uczucia...

Wódki łyk
i oszukuję zmysły
Dzisiaj tylko
ogrzewa mnie papieros
Myślę, że
na walkę nie mam siły
Jednak znów
spotykam Cię w mym cieniu
Słońce zaś
grzeje mnie Twym dotykiem,
pachnącym magią wspomnień,
oszukującym noc,
mającym taką moc,
by wdzierać się w me wnętrze,
rozdzielając się tysięcznie,
dotykać wszystko bólem,
bym myślał jeszcze czulej,
i krzyczał Twym milczeniem,
wzywając Cię pragnieniem,
i zwijał się z rozkoszy,
beznadziejności losu,
bym dławił się Twym smakiem,
oddechu miał niewiele,
wlewając za kołnierzyk
ostatnie krople Ciebie...
A budząc się pamiętać,
że piłem...
i kocham Ciebie

W rocznicę wyzwolenia obozu patrzcie jakie to piękne, że jesteśmy wolni w naszych wyborach. A tak często nie doceniamy tego, szukając różnic. W Auschwitz i Birkenau nie szukano różnic, ale podobieństw. Wtedy wszystkie różnice stały się jednością...

Ciepłem swojej codzienności obejmuje noc i nie dam się jej pochłonąć dłużej niż do wschodu słońca

Udanego świętowania w dniu urodzin
-Dziś nie czasy na świętowanie, dziś lepiej zapomnieć, że się urodziłeś, bo robi się przykro, że jeszcze nie umarłeś

Wsiadasz w przeszłości w tę podróż do szczęścia
po czasie dowiadując się skąd wyruszyłeś
dźwigając na plecach bagaż cierpień
w dłoni ściskając sakiewkę pełną radości
pilnując ją, żeby nie stracić
trzymasz kurczowo zostawiając na później
przyodziany w nadzieję
poszukujesz chwili
dzięki której będziesz zapamiętany
bo przeciskając się w tłumie
nawet nie zauważysz kiedy
i gdzie....
wysiadłeś
zostawiając innych