Twórczość, darekway

Ma głowa kołacze, ja pacze
Rybak na wędkę robaka hacze
Krzyknął ktoś: Apacze!
Dobra ja Ci wybacze
W reprezentacji są dobrzy gracze
Hej ludzie - to były wołacze
Pod sklepem znów palacze
Ja za Tobą płacze
Swoją twarzą Cię uracze
A potem kupimy 3 sracze
I wymienimy je na wybielacze
On zawsze kozacze
Następnie pije ACE
Lubię winiacze
Ale czasem mam ochotę na whiskacze
W domu maniacze
Mój team to biegacze
Jak ja Ci to wytłumacze
Ciągle ktoś gdacze i ściąga haracze
Na polskim zazwyczaj majacze
Kończę, na nartach skacze

Zwyczajny, typowy dzień
A jednak szczególny
Pod względem siły i postanowienia
I choć mnóstwo dni
Dziś zacznę nową drogę
Zostawiam tamte stare kamienice
W reszcie czuję to rześkie powietrze

Długa i jednostajna droga znika spod nóg
Rozpierzchnięte plany gromadzą się w głowie
Idę jednym zdecydowanym tempem
Przez równe krainy gromad śniących
Coraz bardziej odczuwam szczęście
Dotarcie - oznacza przypieczętowaną siłę woli

Jasne zielone równiny
Skąpane w blasku nowego słońca
Żyją nieopodal śnieżnych szczytów
Cała ta różnorodność i sympatia okolicy
Uzupełniają ten metafizyczną własność

Już świta, ostatki człowieczeństwa dogorywają
Nie zostało już wielu walczących
Paru śmiałków i dwie,trzy dominujące myśli
Niebo prawie bezchmurne ,tylko pojedyncze strzały
Wykazujące chęć latania wraz z donośnym świstem
Znudzone widowiskiem drzewa próbują zagłuszyć odgłosy walki
Przyprawiając teraźniejszości jakby trochę osamotnienia
Empatia w przeciwnikach jest ledwo widoczna
Objawia się krótkim spojrzeniem w stronę poległego
Nieodzownym elementem jest oczywiście ukłon
Tutaj też wykonuje go dyrygent po swoim koncercie

Patrząc przez okno
Zauważam tylko obłoki nadziei
Spiętrzone regularne marzenia
Nie sięgające rzeczywistych zdarzeń
Ja także zanurzam się w mokradłach
Tracąc poczucie świadomości i logiki
Nie tracę przy tym bodźców
Przez co czuję topienie
Degradujące osobisty światopogląd

Ona - tak daleka
Tak wspaniała
Za wzgórzem pięknieje
Pojawia się obok
W klatce szybując
Żaden wiersz nie przechodzi przez kraty
Żadna smukła idea
Wszystko przemienia się w pokruszone kryształy
Powstaje nowa data w kalendarzu
Myśli wciąż uparcie brną do środka ogrodu
Wyobrażenie ,,przyszłości" zasłania mieszczan wokoło
Tak dostojnie falując w umyśle
Świat dalej tępo maszeruje
Gdy ja marzę o śnie realizmu
Wyblakłym przez rozsądek

Jeden heros nie stanowi wagi dla stu kroczących. Zbłąkani rozdzielą więcej ,,charyzmy" ,która znormalizuje pozostałych. Abulicy wciąż będą się zastanawiać czy warto zostać bohaterem czy też pójść przed siebie ,szlifując umysł.