Twórczość, D-Ka-W

czas jest jak piasek ucieka między palcami
a tyle dzieci czeka na swych rodziców zaganianych
świat pędzi zbyt szybko zbyt wiele istotnych spraw nam umyka

Wiosna przyniosła śmierć
Lato żal i tęsknotę
Jesień niesie depresje i łzy
więc co przyniesie zima?

Czym jest miłość, w naszym ziemskim życiu.
Czym są łzy wylane za nią, gdzieś w ukryciu.
Czy wyśnione historie o wielkiej miłości,
nie zabiją w człowieku prawdziwej bliskości?

Jak w świecie wypchanym fałszem i obłudą,
zbudować uczucie niebędące ułudą.
Jak okiełznać szatańskie myśli i rozterki,
gdy osoba, którą kochasz przynosi ci męki?

Jak wiele przeczekać, przemilczeć w cierpieniu.
Kiedy się usunąć, na jak długo stanąć w cieniu.
Jak wybudzić się z tego wszechobecnego amoku,
by nie poświęcić miłości- dla wątłego uroku?

Otul Bracie moje serce
Przytul mocno moją duszę
Wyszepcz w ucho słowa z wiatrem,
że Ci dobrze, żeś jest w Niebie,
że Bóg stoi blisko Ciebie
Wypisz Bracie nasz kochany na jesiennym złotym liściu
pozdrowienia matce swojej...
A w brzozowym lasku Bracie...
niech prawdziwki rosną tacie.
Daj znak Bracie prosto z Nieba
Bo w nadziei żyć nam trzeba
Nie w rozpaczy...
...tak się nie da

Jak w młodzieńczych latach jest umrzeć
kiedy słońce zaczyna świecić
Jak zostawić rodziców w żałobie
by płakali przy Twoim grobie

Jak rodzeństwo w rozpaczy pogrążyć
uświadomić do czego świat dąży
Ty to wiesz bracie kochany
Przez nas wszystkich opłakiwany

Jednak nie martw się chłopcze nami
Bądź szczęśliwy Tam z Aniołami
Ciesz się szczęściem wiecznym w Niebie
A my kiedyś pójdziemy do Ciebie

Kiedy nasze życie się skończy
Ty wyjdź po nas, jak za życia, w domu progi
By nikt z nas nigdy nie zaznał
Śmierci wiecznej i potępienia trwogi

To miał być dzień odpoczynku
Jednak Bóg inny scenariusz pisze
W ten pamiętny poniedziałek
Mój brat odszedł w głuchą ciszę

Najpierw była nadzieja, że to pomyłka
Wówczas cisza, niczym głębia, która go zabrała
moje serce bezlitośnie rozrywała
Moja dusza rozbiła się o taflę wody
i popękała niczym dzban
i wylały się z niego łzy niczym rzeka
Już myślałam że mi ich brakło
Ale dzban ledwo sklejony
wciąż się wypełnia i występuje z brzegów

Do mych myśli dociera jedynie chłód
przeszywając moją duszę
zamknięte powieki niczym do snu
niechcą się otworzyć
Chciało by się krzyczeć:
odezwij się, proszę...
Błagać zaczynam - otwórz oczy
...spójrz na mnie tak jak kiedyś
bracie nie daj się prosić!!!

a tu nic tylko ta szarość i bezruch
bezlitosna cisza wyrywa część mego serca
i gdybym mogła wyłabym z rozpaczy
krzyk duszy zagłusza głosy ludzi
to nie możliwe to nie może być prawdą
błagam Cię, Boże...