Twórczość, CzarnaRóża

Ogień i woda na zakręcie się spotkały
woda uważnie się przyglądała
nie mogła zrozumieć egzystencji gorąca
płomieni- dzieci słońca
Ogień rozpaczał nad swą istotą
wolałby móc zjednoczyć się z wodą -
I tak zerkają co czas na siebie
niby przypadkiem, tak od niechcenia...
Zachwyceni sobą.
Zasmuceni sobą.
Niemożliwością współistnienia.
Czy on jej zaufa?
Czy ona wierzy w miłość od pierwszego wejrzenia?
Podeszła trochę bliżej,
za rękę go wzięła
rozpłynęła się w radości
i przestali istnieć – ceną miłości
A słyszała: nie igraj z ogniem
Słyszał i on - nie baw się z wodą
Ale po co innych słuchać
gdy można cieszyć się sobą?

Wystarczy sekunda, by stać się nikim.
Szkoda że trochę więcej czasu potrzeba aby stać się kimś

Szczęśliwa i przerażona
Na licach uśmiech, łzy

Cała w obliczu śmierci Ty

Opisuję wiatru
Twoją piękną twarz
On w chmurach rzeźbi ją
Choć mówię mu jak
Nie potrafi

Boję się
Zamglonej przyszłości
Jaka ona będzie?
I czy w ogóle będzie?
Boję się jutra
Jutro będzie trudne
Pełne smutków -
Jak dziś
Tego dziś już się nie boję
Dziś minęło
Dziś to prawie jak wczoraj
A wczoraj to już przeszłość
Zostało jutro.
Boję się...

Gdy słucham jak bije
me zranione serce
myślę
przypominam sobie tysiące szczęśliwych chwil
jak oglądając
zakurzony album ze zdj
zatapiam się we wspomnieniach
wiedząc ze nigdy nie powrócą
a jednak delektuje się
teraz jest inaczej
wszystko...

Lęk o wszystko
strach przed nieznanym
czasem i przed tym
już dawno poznanym
przerażenie wśród ciemności
stronienie od samotności
obawa najbardziej o siebie
trochę mniej o przeróżne inności...

Antonine de Saint-Exupery napisał:

"-Nie potrafiłem jej zrozumieć. Powinienem sądzić ją według czynów, a nie słów. Czarowała mnie pięknem i zapachem. Nie powinienem nigdy od niej uciec. Powinienem odnaleść w niej czułość pod pokrywką małych przebiegłostek. Kwiaty mają w sobie tyle sprzeczności. Lecz byłem za młody, aby umieć ją kochać."

niesamowite ;(

Tam gdzie morska piana
uderza na brzeg
odnajdę na plaży wyryte serce
dorysuję tuż obok i moje
spojrzę ku niebu
widząc spadającą gwiazdę
pomyślę życzenie:
"Niech już żadne nie będzie samotne"
potem przyłożę ucho
do wilgotnego piasku
wsłucham się w ten piękny rytm
zapytam samą siebie
dlaczego nigdy wcześniej tego nie robiłam
i odejdę
zostawiając tę najważniejszą
cząstkę siebie
na pastwę drugiego

Ciało spoczywa
pod grubą kołderką
odczuwa ciepełko.
Duch wśród mrozów
Antarktydy błądzi
podróżuje samotnie
Podziwia lodowce ogromne.