Twórczość, czarna_owca

Niesamowity blask bije z twarzy mężczyzny, kiedy słyszy, że kobieta, którą kocha odwzajemnia jego uczucie. To naprawdę piękny widok.

Czas, który przeminął
Chwile, które pozostaną
Wspomnienia, które budują
I choć życie tylko jedno
to tylko z tobą.

Tak naprawdę niewiele się zmieniło
To co pamiętam
czego potrzebowałam
pozostało
najważniejsze słowo
Kocham.

Zawsze z opracowanym planem
z głową naładowaną pomysłami
odgrodzona za szklaną ścianą
z pozorem słów
z grą uśmiechów

i znów zjawiasz się Ty
przywracasz mnie to życia.

Jesteś chwilą, której potrzebowałam
Jesteś powietrzem, które znów pozwala mi oddychać
Jesteś cieniem, który kroczy za mną każdego dnia

Jesteś szczęściem, którego tak nie doceniałam.

- Cześć. – odpowiedziałam. – Skoro tak mówisz. – dodałam.
- Idź. Przymierz. – powiedział zdecydowanie.
- Ja nie noszę sukienek. – wytłumaczyłam się.
- W takim razie to będzie dobry dzień na zmiany. – chłopak nie dawał za wygraną.
- Nie, raczej nie. – powiedziałam z uśmiechem. W dalszym ciągu próbując się wymigać. Chłopak uśmiechnął się pod nosem.
- A tam gadasz. – powiedział i kompletnie ignorując moje słowa, wepchnął mnie do przymierzalni. Z grymasem na ustach zrzuciłam koszulę i szerokie spodnie. Westchnęłam głośno i niechętnie ubrałam sukienkę. Wyglądałam zbyt znajomo, zbyt nie w swoim stylu. Przerzuciłam włosy tak by nie było widać blizny, najlepszy byłby w tej chwili warkocz, ale liczyłam, że przez ten moment Piotrek nic nie [...]

***
Sprawdzian z geografii poszedł cienko. Nawet bardzo cienko bym powiedziała. Dlatego na pocieszenie udałam się do centrum handlowego. Podobno zakupy to dobry sposób na odreagowanie. Czy w moim przypadku też? Krążyłam po centrum handlowym z zamiarem kupienia nowych butów. Niestety. Szło mi dosyć opornie. Sama nie wiedziałam, czego szukam. Chciałam niby coś wygodnego i praktycznego, ale mój wzrok ciągle uciekał w stronę kolorowych szpilek i napawał mnie smutkiem. Wiecie, że tak naprawdę kiedyś uwielbiałam chodzić po galeriach? To była dla mnie ogromna frajda. Potrafiłam w nich spędzić cały dzień. Jeździć w górę i w dół po ruchomych schodach. Zmieniać sklepy i przymierzalnie. Wszystko się zmieniło. Zmieniło się po jej odejściu. Mama zawsze dawała mi taki pozytywny zastrzyk energii. By [...]

- Oczywiście, że tak. – odpowiadam. Na początku nic nie wskazywało na to, że wejdziemy w jakieś głębsze relacje. Widywaliśmy się okazyjnie. W zasadzie tylko w obecności Marceliny, a wtedy niewiele ze sobą rozmawialiśmy. Pamiętam jednak, ten dzień kiedy na rozłożonym w ogrodzie kocu siedziałam z kubkiem kawy w ręce i paczką czekoladowych trufli. Obok mnie leżała książka od geografii, którą starałam się czytać. Na drugi dzień mieliśmy mieć sprawdzian, więc niezłomnie starałam się skupić na swoim dokształceniu i zapamiętaniu czegokolwiek. Chinua podeszła do mnie i leniwie opadła obok na kocu, bo przecież księżniczka nie będzie wygniatać trawy, skoro obok jest mięciutkie posłanie. Oparła łepek na moim kolanie i rozpoczęła beztroską drzemkę. Zadzwoniła komórka. Nieznany numer pojawił się na wyświetlaczu. [...]

Otwarłam furtkę. Koło mnie momentalnie znalazła się Chinua. Szczęśliwa jakby mnie co najmniej rok nie widziała.
- Grzeczna dziewczynka. – powiedziałam pogodnie i przytuliłam się do niej. Nagle gwałtownie na naszym podjeździe zatrzymał się samochód. Obejrzałam się za siebie. – Tata? – zdziwiłam się. Ojciec wyraźnie zdenerwowany trzasnął drzwiami samochodu. – Co się stało? – zapytałam.
- Zapomniałem o jednym projekcie. – powiedział. – Klient już czeka, a najgorsze jest to, że wcale go nie zrobiłem, bo to miało być dopiero za tydzień.
- Przecież wszystko robisz przed terminem. – zaznaczyłam. – Może nie zauważyłeś go na półce? – zasugerowałam.
- Nie. Wiem na pewno, że tego projektu nawet nie ruszyłem, bo uznałem, że to będzie pięć minut roboty. – [...]

- Nie… przepraszam. – speszył się. Najwyraźniej zrobiło mu się głupio. Przyznam szczerze, że nie poczułam się zbyt komfortowo podczas jego dokładnego lustrowania mojej szyi. – Nie o to mi chodziło.
- Darujmy to sobie. – ucięłam krótko.
- Od jak dawna to masz? – zapytał. Zmarszczyłam brwi.
- Od dzieciństwa. Wypadek. Miałam może trzy, może cztery lata. – odpowiedziałam. – Musimy o tym rozmawiać?
- Przypomniałem sobie… - zaczął i nagle potrząsnął głową. – To niedorzeczne. – uśmiechnął się nagle. Spojrzałam na niego z niezrozumieniem w oczach. Chłopak jednak nic już więcej nie powiedział. Zero wyjaśnień. Powiedzcie mi jak za nim nadążyć? Aleks otworzył mi drzwi samochodu. Wsiadłam zirytowana jego zachowaniem.
- Po co ty to robisz? – wyrzuciłam [...]

Odwróciłam się gwałtowanie.
- Aleks! – krzyknęłam mu prawie w twarz. Chłopak zdecydowanie stał zbyt blisko mnie. Czułam jak jego wzrok mnie przeszywa na wylot.
- Masz już koniec? – zapytał.
- Tak. Wracam do domu. Za dwadzieścia minut mam autobus. – odpowiedziałam. – A ty co tutaj robisz? – zainteresowałam się.
- Przyjechałem po ciebie. – odpowiedział bez cienia ironii.
- Po mnie? – zdziwiłam się. – A niby po co?
- Wracam do domu, więc pomyślałem, że od razu cię podrzucę.
- A co z Piotrkiem i dziewczynami? – zapytałam.
- Nie są dziećmi. Poradzą sobie. – odpowiedział. – Poza tym te twoje koleżanki mnie denerwują, nie mogę za długo z nimi przebywać. – przyznał się. W to [...]

Wiedziałam, że to właśnie Aleks bez słowa stanął tuż za mną. Zimny dreszcz przeszedł po moim ciele. Nie wiem, dlaczego ale zwykle tak mój organizm tak na niego reagował. – Zobaczymy się kiedy wróci w takim razie. – dodałam.
- Przekażę mu, przekażę na pewno. – zaśmiał się Marek. – A teraz wsiadajcie, bo nie mam czasu. Odstawię was pod centrum i jadę po Izę.
- Właśnie! A jak jej matura poszła? – zapytała Marcela.
- Przed chwilą miała mieć ustny polski. Angielski zdała w zeszłym tygodniu na osiemdziesiąt procent. – Marek był rok starszy od Izy, a ona natomiast, z tego co zdążyłam się dowiedzieć od Marceliny, chodziła razem do klasy z Aleksem.
- No to super. – odezwałam [...]