Co się dzieje, gdy wierzymy, że widzimy osobę? Przede wszystkim widzimy rzeczy marginalne. Kolor skóry, sposób, w jaki jest ubrana, jej klasę społeczną i wykształcenie, to, czy jest przyjazna czy nieprzyjazna, użyteczna czy nieużyteczna. To, co chcemy wiedzieć w pierwszej kolejności, to jej imię. Imię pozwala nam ją sklasyfikować tak jak klasyfikujemy kwiat, mówiąc, że jest to róża. Sposób, w jaki ją postrzegamy, nie różni się zbytnio od sposobu, w jaki ona sama siebie postrzega. Jeśli zapytamy ją, kim jest, jej pierwszą odpowiedzią będzie powiedzenie nam, że nazywa się Jones, a jeśli pokażemy, że nie czujemy się jeszcze w pełni poinformowani o niej, doda, że jest żonatym mężczyzną, ojcem dwójki dzieci i lekarzem. Każdy, kto nawet wtedy nie czuje, że zna tego człowieka, jest najwyraźniej pozbawiony przenikliwości lub nadmiernie natrętny.

Widzimy w konkretnej osobie abstrakcję, tak jak ona widzi abstrakcję w sobie i w nas. Nie chcemy widzieć więcej. Podzielamy ogólną fobię bycia zbyt blisko osoby, przenikania przez jej powierzchnię do jej rdzenia, więc wolimy widzieć niewiele, nie więcej niż jest to konieczne do naszych konkretnych kontaktów z nią. Ten rodzaj marginalnej wiedzy odpowiada wewnętrznemu stanowi obojętności w naszych uczuciach wobec drugiej osoby.

Ale to nie wszystko. Nie widzimy osoby tylko marginalnie i powierzchownie. Na wiele sposobów postrzegamy ją również nierealistycznie. Widzimy ją nierealistycznie przede wszystkim z powodu naszych projekcji. Jesteśmy źli, rzutujemy nasz gniew na drugą osobę i myślimy, że to ona jest zła. Jesteśmy próżni i postrzegamy ją jako próżną. Boimy się i postrzegamy ją jako bojącą się. I tak dalej. Czynimy z niej wieszak na wiele garniturów, których sami nie lubimy nosić i nie zdajemy sobie sprawy, że są to tylko ubrania, które na nią nakładamy. Oprócz projekcji, tworzymy wiele zniekształceń na temat drugiej osoby, ponieważ nasze własne emocje sprawiają, że nie jesteśmy w stanie zobaczyć jej taką, jaka jest.