Twórczość, CierpienieMłodegoRomantyka

Dla większości osób samobójca to tchórz, ale ile on musi mieć odwagi, aby zrobić ten krok...

Kolejny dzień, kolejna męczarnia, jest chyba coraz gorzej. Praca staję mi się obojętna, a to zły znak, najchętniej przespałbym cały dzień albo wychodził i chlał, sam w samotności... Moje myśli samobójcze raz się nasilają raz maleją, nie pojmuję tego... Mam siebie z dnia na dzień dość, czuję tak cholerną pustkę, która mnie męczy. Każdego dnia jak patrzę w lustro zadaję sobie pytanie, gdzie zniknął ten zabawny człowiek z poczuciem humoru, lecz teraz spostrzegam tylko zmęczonego człowieka, pełnego smutku i bólu... Żyć albo nie żyć? codziennie zadaję sobie to pytanie...

W sumie nie wiem od czego zacząć, z dnia na dzień jest coraz gorzej, myśli samobójcze się nasilają, boję się. Wiecznie wszystko psuję na własne życznie, tak bardzo siebie nienawidzę coraz bardziej...
Dlaczego w końcu nie mogę się zebrać na odwagę i to zrobić? kiedy się już zbiorę w mojej głowie pojawia się myśl, że stanę się egoista w ten sposób, przecież moja matka by nie przeżyła straty jedynego syna z którym miała wieczne problemy, ale go kocha. Dlaczego tak trudno pożegnać mi się z tym życiem? przecież tam by nie było tyle bólu, byłbym przy dziadku, którego kocham najmocniej na świecie. W moim życiu jest jeszcze jedna kobieta, którą pokochałem, może za szybko, ale nie wiem kiedy to przyszło, zepsułem wszystko między nami, dlaczego nie umiem jej pokazać tej miłości? tylko wiecznie uciekam przed tym i chce umrzeć? przepraszam. Nie potrafię być twardy, każego dnia zakładam maskę wesołego mężczyzny, który wydaję się na pierwszy rzut oka, że ma cudowne życie, ale nikt nie wie co siedzi w jego głowie i sercu...

Boże, tak bardzo pragnę wyrzucić Cię z głowy, przepraszam, że tak szybko się przywiązałem...