Twórczość, Cień wiatru

Chciałabym nauczyć się patrzeć tak, aby widzieć; aby w każdej chwili dostrzegać coś niezwykłego.

Jest noc. A może wieczór, to zależy od punktu widzenia. Czekam na powrót rodziców. Czekam i czuję, że za nimi tęsknie, choć nie widzieliśmy się zaledwie kilka godzin. W tym oczekiwaniu zdałam sobie sprawę, że nie potrafię żyć osamotniona. To dziwne, ale gdy jestem pośród ludzi bardzo często się alienuję. Natomiast teraz dwie godziny spędzone w pustym mieszkaniu napawają mnie lękiem. Może jestem samotnikiem, jednak samotnikiem specyficznym, wymagającym obecności ludzi, choćby zupełnie obcych, do poczucia bezpieczeństwa i jakiejkolwiek pewności.

Szare królestwo
Dźwięków machina
Ulicą Wars biegnie zdyszany
Nie-modra wstęga
Gród ten przecina
Wisła- to matka Warszawy
Serce na dłoni
Przywiozłam tu swoje
Nie chce pozostać na wieki
Bogactwo, sława
Przyjaciół konwoje
A dusza szepcze: "Ucieknij"
Zieleni wyspy
Odwiedzam z nadzieją
Pragnę pokochać ich ciszę
Cisza odeszła
Z wieczorną niedzielą
Szum ulic do snu dziś kołysze
Spotykam Ciebie
Co dzień w tramwaju
Wpatrzona w senne marzenie
Mówiłaś mamo
Pokochaj, zaczaruj
Zostań i zapuść korzenie
Mamo, mamusiu
Powiem Ci szeptem
Ty jedna me serce zrozumiesz
Ono związane
Najświętszym węzłem
Z zapachem i dźwiękiem podwórek
Za malin różem
Zbóż złotym łanem
Tęsknię, gdy w ulic wchodzę labirynt
Mimo to trwam tu
Z Warsem, mym panem
Budując życia nowe doktryny
Nie będę tu zawsze
Nie wytrwam tu długo
Choć serce szamoce się wściekle
Zostawię nad Wisłą
W obawie przed zgubą
Mą duszę, a potem ucieknę

Mówiłaś: daruj
Mówiłaś: dość
Wspierałaś zawsze,
choć ja na złość
wiedziałam lepiej.

Znosiłaś żale
i naiwności.
Dzieliłaś smutki,
łzy, strach, radości.
Kochałaś wielce
i kochasz wciąż.

Dziękuję mamo
za Twoje troski,
za radość, wsparcie,
i bezlik Twych rad.

Dziękuję co dzień
Bogu w modlitwie,
dziękuję, dziś niebo
otwiera się nam.

Cisza
Tak nienaturalnie
Bez dźwięków miasta
Bez dźwięków snu

Wspomnienie marzy
Powraca
Tęskni
Chce być tam znów

Pamiętam Ciebie z dziecinnych lat
Bez znaków czasu na twarzy
Pamiętam głos Twój, gdy mówił tak,
by serce me sobą obdarzyć

Wracam do dni tych,
co płyną jak strumień,
co strzegą mych myśli uparcie

Strach czuwa
lecz przecież, aniele,
wciąż jesteś moim oparciem,
więc pytam:

Gdzie jesteś?
Co robisz?
Czy żyjesz?

Gdzie jesteś, gdzie jesteś życie?
Gdzie Twój spokój, który tak pięknie koił?
Gdzie radość z rzeczy małych?
Gdzie przebudzenie i świeżość poranka?

Zabłądziłam.
Błąd za błędem.
Błogość. Obłęd.

Za wysoko niebo.
Za daleko ziemia.
Zbyt obcy ludzie.

Niepewnie zerkam wstecz
W obawie przed rzeczywistością
Zamykam oczy.
Tworząc swój obraz,
mijam się z prawdą,
unikam potknięć, szram, rys.
Zastanawiam się,
jaką podróż odbywają me myśli,
gdy nie ma ich w ciele.
Gdzie błądzi mój duch,
jaką pokonuje przestrzeń,
do czego wraca.
Który moment daje mu ukojenie.

Odszedłeś, tak bardzo serce me płacze
I dudni, i jęczy, o spokój kołacze.
Zabrałeś nadzieję, porwałeś me szczęście
Pragnę zapomnieć dziś Twe odejście.

To ja odeszłam? Czy pewien jesteś?
Zabrałam czas wspólny, chodząc po mieście?
Zwiedzając bloki, bary, piwnice?
Czy dałam jakąś Ci obietnicę?

Kiedy patrzyłam na Ciebie ponuro
Ty wzrok odwracałeś, zajęty chmurą
kłębem w twej głowie, zawsze obecnym.
Czy ja milczałam, chroniąc się przed tym?

Nie umiem pisać swobodnie o tym.
Piszę rymami, by znaleźć wzloty
Zapomnieć upadki, poskromić me złości.
I wrócić, dać jeszcze szansę miłości.

Tabula rasa- moje życie
pełne pustki
pięknem zepsute
Natarczywie nieważne

I tylko Ty
dobijasz się wrogo
nieskończoną miłością
grozisz

Pragnę jej
Czemu więc wciąż jestem
niewypełniona?