Twórczość, Choszcz

Wpatrzony w przestrzeń
Bez przerw lecz dwa cienie
Tylko biel i cyfry
Stojąc w południe
Oddam ci się o szóstej trzydzieści

Nazwij mnie, a nadasz imię przeszłości
Pomyśl o mnie, a przypomnisz sobie dawne zaszłości
Wypowiedz tę nazwę, uciekniesz od teraźniejszości
Do wspomnień błogich o cudzych snach
i nie naszej już
miłości

Wyszeptaj
W moje uszy
Słowo o nas
I ucichnie ono w zgiełku budzącego się miasta

Spójrz
W moje oczy
I pomyśl o nas
A będzie to trwać przez wieki

Wsiadam by wysiąść
Lecz na dłużej zostaję
Pytam dokąd zmierzam
Lecz sam pozostaję
Ot tak, siedzę
i wyglądam za okno
Szare, ponure ulice
Miast i ludzi
Mokną
A ja jadę słodko
Linią numer dziewięć

Pokój
Przeciąg
Choć brak okien
Duszno
I tylu ludzi
Choć pustka
Tylko lustro w kącie
I odbicie
A w nim ja
Choć od dawna
nikt nie zapukał

Siedzę sam
tam gdzie stykają się kąty
tam gdzie nie ma już wojny
ni myśli, gonitwy, bez ustanku
ni pustki, samotnej wędrówki o poranku
i po obiedzie i przed snem
Kocham Cię

Ulicą pustą idą torby
a w torbach puste opakowania
a przy torbach puści ludzie
którzy bez chwili zawachania
napełnią swe torby bez gadania.

I chodzą te torby wśród zgiełku tłumów
choć torby pełne to brak tu rozumowania
i mimo VAT zawartych umów
opakowań stos pustych z kąta w kąt
się przewala.

Wisi nad głową
Pełen radości
Świeci blaskiem
nieukrywając ufności
Pomimo gwiazd szregu dokoła
Samotny, inny od wszystkich
Taki księzycowy
Ja

Wśród ścian kamienic
Starych, ranami kul obrzezanych
do gołej cegły, z drewna okiennic zbudowanych
Wśród bram i zakamarków
Błądzę

Wśród żurawi stoję
W porcie zapomnianych marzeń
niespełnionych obietnic
Elewatorów i spichlerzy tu i ówdzie zbudowanych
Krążę

W mieście ludzi otwartych
Nieodpartą chęcią ucieczki podpartych
Zbyt daleko by odejść
Zbyt blisko by zostać

Znów sam jestem w przestrzeni czterech ścian pokoju
Noc za oknem zaciera granicę
W ten spostrzegam kontur osobowości patrząc w odmęt, w dal
Jest już blisko, postać na wskroś dla czerni kontrastowa
Brak mi tchu a jednak pierś wciąż walczy
Czemu zawdzięczam twą niespodziewaną wizytę? Pytam nie na żarty
Lecz złowieszcze oblicze wciąż charczy i warczy
I spogląda
To na mnie, to we mnie i znów na mnie
Lecz przerażone pustką mego serca
Wpadło w otchłań bezdenną, bezimienną
Wśród pustki ukryty jest teraz ten odwieczny odwagi morderca
To strach z samotnością się zbratał

Leżę i umieram sobie z wolna
Tak po cichu, by nikt nie zauważył
W bezruchu,
bez tchu,
bez szmeru,
Nikt nigdy nie marzył
O tak cudownej śmierci
Z lenistwa