Twórczość, Charlotka

Miliardy anonimowych tancerzy
Wirujących na parkiecie pełnym zapadni,
Zapomnianych memento mori,
Pośród skupienia na własnej historii.
Parkiet traktując na własność-
Pędzą, by kiedyś zwolnić lub nie.
Zapadnie czyhają by zza kulis
Wypuścić w wir życia nowe twarze,
Sylwetki skazane na zapadnię,
Walczące by prowadzić ten taniec,
I o aplauz, i o grupę, i parę,
A memento mori umiera w carpe diem,
By odwrócić uwagę od zapadni.

Plotka to najdotkliwsza bron. Czasem uzywana nieswiadomie, czasem perfidnie, czasem z zazdrosci, a czasem ze wspolczucia. Czasem z milosci, czasem z nienawisci. ZAWSZE jednak zabija.

Co mnie najbardziej boli? To, gdy inni osiagaja moje zyciowe cele, kiedy tylko im sie zechce. To, ze oni maja na codzien ludzi, za ktorymi tesknie. To, ze ja wierze w nich, a oni w siebie.

Wszystko co dzis jest nam w stanie dac szczescie, jutro przyniesie smutek. Jedyna droga do szczescia to znoszenie z pokora utraty i czekanie na pojutrze.

Nie widziałeś, że każdy jeden zazdrosnym wzrokiem wodził za twoją ręką na moim ciele.
Teraz Ty jesteś jednym z nich.
I nawet nie powiedziałeś mi dlaczego.

Miałaś sobie światek. Trochę dziwna rzecz do posiadania. Świat otoczony był grubym murem, z żelazną bramą do której tylko ty miałaś klucz. Pewnego dnia, nie zamknęłaś bramy, w końcu nie było wiele do utraty. Byłaś zbyt leniwa, żeby zbudować sobie w nim dom, żeby o niego zadbać. Mimo tego, światy bardzo nie lubią być samotne. Tym razem jednak zostawiłaś go na zbyt długo, a ja, błąkając się pomiędzy światami, napotykając wyłącznie zamknięte, zamieszkałe, lub nieciekawe, przechodząc koło twojego uśmiechnęłam się tylko. Zapytałam, czy można głaskając go po dłoni. Zaprosił mnie do środka. Zaczęłam budować skromną, bezpieczną chatkę. Śpiąc każdej nocy pod nagim niebem, bo taka budowa trwa bardzo długo. Pewnego razu zbudziłaś mnie. Przejęłaś moją chatkę, pod pretekstem odebrania swojego świata. A ja tak bardzo go kochałam.

Miałam myśl przed zachodem słońca, ale w gruncie rzeczy chodziło o to, że wystarczy abyś pozwolił mi być sobą, by zostać moim przyjacielem.

Sprowadził na złą drogę na której był od dawna, a gdy upewnił się, że dla mnie słabej nie ma już odwrotu, powrócił do "dobrych" i zostawił mnie samą. Nie chciałam go zatrzymywać, bo szedł w dobrym kierunku i wiedziałam, wiedziałam, że to ja dla niego, a nie on dla mnie, muszę być przyjacielem.

Wzruszenie- gdy mimo regularnych krzywd które wyrządzasz przyjacielowi on Ci mówi: i tak Cię kocham.

Pozostał jeden dzień mniej do przeżycia. Czasem myślę, że to dobrze, czasem, że źle, ale najgorzej jest, gdy jest mi to całkiem obojętne.