Twórczość, Cerber

Strzał
A po nim blizna
Na wskroś
Ból
Ogromny ból
Niewypowiedziany
Niezrozumiany
Ból
I łzy
Nie
To nie prawda
Tego nie ma
Nie było
Sen?
Urojenie?
Świt
Ciemny, mglisty
Ale świt
Kolejny
Dzień udawanej egzystencji
Chcę umrzeć
Tylko tyle
Czy to dużo?
Nie zrozumiesz tego
Nie jesteś na moim miejscu
Nie poczujesz choć próbujesz
Nigdy
A ja odejdę
Cicho, niepostrzeżenie
Odejdę
W końcu

Spojrzenie skierowałem na księżyc
Srebrna tarcza pomiędzy pyłem gwiazd
Wtulony w Ciebie podziwiam go
Odbija się w Twych oczach
I teraz nie wiem gdzie jest piękniejszy
Na niebie
Czy tu
Przed mymi oczyma

Nie poznałem Cię
Tyle zmarszczek na Twej twarzy
Oczy w których kiedyś się kochałem
Już nie błyszczą
Włosy lśniące siwe już
Ten czas który nas rozdzielił
Bezlitosny był
Nic nie zostało
Tak myślisz?
Mylisz się
Zostaliśmy my
Ludzie serca dusze
Wspomnienia
Miłość niezatarta

Mam rzekę kwiatów dla Ciebie
Zanurz się w niej
Zapomnij się
Błądź w płatkach róż
Daj ponieść się marzeniu
Trwaj w ich delikatność
Zmysłowości ich dotyku
Wyobraź je sobie
Poczuj zapach i kształt

Oto szumi las
Nadszedł nasz czas
Chorągwie w lesie ukryte
Czekają na jeden znak
By rozpoczął się atak
Ostatni dla wroga

Noc bez gwiazd nad brzegiem morza
Niewyraźna linia wody
Cisza szumu fal
Delikatny powiew bryzy
Nie czuję nic
Wyzbyłem się uczuć
Niczego nie potrzebuję i niczego nie chcę
Oczekuję świtu
Pierwszego brzasku
By zacząć nowy dzień
Lepszy dzień

Blok 8 piętro
Miasto ściele się u moich stóp
Tysiące ludzi w zasięgu mojego wzroku
Ukrytych w domach
Ja sam na klatce schodowej
Papieros za papierosem płonie
Podziwiam
Miasto zza szyby
Światła ulic
Ludzi na chodniku
Staram się odkryć
Co
Sam nie wiem
Po prostu patrzę
Przed siebie

Mrok duszy na jej dnie odciśnięty
Jest we mnie od zawsze
Moja ciemna strona
Budząca strach i fascynację
Być może dam się jej porwać
By złamać zasady i przejść granice
Nie wiem jednak czy mam na to odwagę
Czy w pół kroku sumienie nie powie stop

Gdy Cię ujrzałem stanął mi

Przed oczyma obraz marzenia

W którym ja i Ty na stole w kuchni

Jemy śniadanie

Po nocy spędzonej w sypialni

Zasnęliśmy

Na łóżku

Z którego mnie wygoniłaś

Po tym gdy Ci powiedziałem

Jak bardzo pragnę

Móc się w końcu wyspać

Ja i mój nałóg
W ciemnym korytarzu w którym świat nie ma prawa bytu
Nie interesuje mnie nic
Czuje się wolny chociaż jestem związany
To co jest powiedziane jest dla mnie nieważne
Słowa czyny stają się względne w starciu z rzeczywistością
To co się zrobiło powiedziało to nic
Bo się zmienia naturalną koleją rzeczy
Robie źle ale któż mi to udowodni
Potrafię z tym żyć bez wyrzutów sumienia
Od dziś sam
Poeta sam dla siebie
Bo inni nie zrozumieją okłamią
Subiektywnie żeby nie obrazić pochwalą
Nie potrzebuje krytyków i publiki by się cieszyć
Radością samo pisanie wydobywane z zakamarków duszy
Moja droga piekło niebo
Moja dusza tylko dla mnie
Bo w tym znajduję szczęście
Pisanie by zostało ukryte
W moim świecie poezji

Płacze las
Płaczą ludzie
Płacze świat
Nad zabitą niewinnie
Zgwałconą i uduszoną
Wyrzuconą na dzikim wysypisku śmieci
Podpaloną bo był zbyt głupi żeby ją zakopać
Zabił tak brutalnie
Tak prymitywnie
A miała tylko 23 lata
Cicha nieśmiała małomówna
Brzmi banalnie
A złość i żal ściskają serce
Chęć zemsty
Oby w piekle otrzymał należną nagrodę
Cichy cmentarz
Jej grób
Krzyżem zwrócony na wschód

Stoją w rzędzie
Owce do odstrzału
Ich oczy widzą przepaść dołu
Miejsca ich wiecznego spoczynku
Grobu bezimiennego
Pośród obcych drzew
W nieznanej ziemi
strzał
W potylicę
Musi być celny
By owca nie uciekła z grobu
Sama się nie wykopała
By nie pamiętała
By ziemia ugasiła pragnienie zemsty
Zagłuszyła modlitwę do Nemezis