Twórczość, Cairean

Dość już
Nie można czuć się gorzej
Przechodziłam w życiu wiele stanów, ten jest najgorszy
To już nie histeryczne łkanie z bezsilności i frustracji
To jest moment, na który czekałam.
Byłam nawet ciekawa
"ile jeszcze można znieść?"
Już malutko zostało. Czuję że długo już nie pociągnę.
Tonę.

mogłam dać Ci wszystko
pokazać się od środka
serce, mózg, flaki
ostatnie krople krwi
kiedy walczyłam o siebie
teraz już nie czuję
czy mam wnętrze

tęsknię, do granic
skóry
do końca paznokcia
na wskroś przez wnętrzności
Każdy wyrwany kawałek krzyczy za Tobą.

wyżerają mnie wspomnienia
niepewność
dogłębnie, pod skórą
słodko-gorzkie
przenikają mnie
wspomnienia

nie do przyznania
naiwne
uczucie niepewności
że drgnienie i spojrzenie
może znaczyć wszystko

błąkam się po domu
i po życiu
dajcie umrzeć bez kazań

Boli mniej lub wcale
jest tylko beznadziejnie
szaro. obojętnie
Trochę tylko jestem sfrustrowana
Ale wszystko się powtarza. I nie mam na to wpływu.