Twórczość, Caanucha

Dziś stało się jutrem,
a jutro to już tylko przeszłość.
I tak tylko cicho wokół,
samotnie, jakoś pusto w środku.

Uczucie bezdechu ogarnia mnie zawsze przy przebudzeniu, kiedy dochodzi do mnie świadomość, że nastał dzień z nowymi możliwościami.

Więcej niż słowa, a jakże wymowne jest jego milczące oblicze. Zdaje się nazywać go 'życiem'.

Jedni własną przestrzeń urządzają w sposób przemyślany, rozsądny. Inni wprowadzają w nią niepoprawny chaos. I taką i taką przestrzeń można zaliczyć do swego rodzaju sztuki, stylu bycia, upodobań... Moja wolna od urodzaju przestrzeń utopiona jest w gęstej mgle.

Miłość domaga się wielu wyrzeczeń i uczy cierpliwości, ale nigdy nie oczekuje czegoś w zamian. Niektórzy mówią, że to nieprawda. Że będąc z kimś oczekujemy wierności, pewności, stabilności... Ale jeśli spodziewamy się po kimś jakiegoś zachowania to w grę wchodzi rozsądek. Emocje są konsekwencją podjętych decyzji.

Zastanawiam się, gdzie jest w życiu sens. Zauważyłaś, że ludzie i więzi między nimi nie są odpowiedzią, a jedynie jedną z dróg do niego prowadzonych? Decyzje zawsze opierają się na emocjach, myślach, analizowaniu czy przewidywaniu. Gdyby nie inni ludzie obecni w naszym życiu to nie mielibyśmy się czego obawiać. Nie staralibyśmy się komuś zaimponować, zabłysnąć wiedzą na rozmowie kwalifikacyjnej. Nie balibyśmy się decyzji osób, od których zależałoby to, czy zaliczymy jakieś egzaminy czy nie. Zbędna byłaby nam przychylna opinia i adoracja, nie obawialibyśmy się krytyki i niepowodzeń... Więc skoro ludzie są tylko kolejno etapami powielającymi się przez każde z ludzkich żyć to gdzie jest jego pierwotny sens?

Wpływ doświadczenia życiowego jest nieodłącznym elementem istnienia każdej osoby. Każdy go przechodzi, jednakże nie każdy widzi go u siebie.

- Nie zasługiwałem na Twoją miłość.
- To, czy się zasługuje czy nie to kwestia indywidualna. Ponadto schodzi na drugi, albo i trzeci plan, bo rozmyślanie już nie podlega pod emocje.. A uczucia rządzą się swoimi prawami; nie zawsze racjonalnymi i sprawiedliwymi w oczach osób trzecich.

Wziąć głęboki oddech i nie czuć bolesnego ucisku w klatce piersiowej... Wspaniałe uczucie uwolnienia się od goryczy i powrócenia do pełni życia. Tego było mi trzeba.

Słowa wypowiadane szeptem,
aby serce nie usłyszało odbijającego się echa.
Świadomość śpi pod czujnym okiem wspomnień...
Gdzieś jest ta obecność. Gdzieś błądzi.

Historia się urwała, a mimo to nie ujrzała końca,
I słowa umilkły wśród niekończącej się melodii...

Wciąż trwa.

Wystarczy zamknąć oczy, a to wszystko staje się realne.
Wystarczy jedno wspomnienie, i to, co stworzyliśmy ożywa.

Chyba wciąż rozrywa mnie głód tęsknoty...