Twórczość, Brk

Chodź porozmawiajmy, nie musisz się bać. To tylko ja, nieznajomy który powoli skradnie Twoja duszę.

Są chwilę kiedy szklanka whisky działa jak melisa a papieros smakuje jak powietrze po deszczu.

Demony które są w nas, zbyt długo uśpione miewają koszmary. Nie dają nam spać, sprawiają że jesteśmy niespokojni. W chwili gdy budzą się z krzykiem naszą duszę spowija mrok...

Bo zamiast siedzieć w kościele i poznawać Boga wolę siedzieć naprzeciw Ciebie i poznawać diabła.

Podobno stara miłość nie rdzewieje, tak samo jest z nawykami. Uśpione wychodzą z cienia w momentach kiedy jesteśmy najmniej na nie odporni.

"Przez kilka lat mogliśmy liczyć jedynie na siebie i oboje nauczyliśmy się, ponad wszelką wątpliwość, i to drugie zawsze jest obok. Zgniłbym dla niej, a ona dla mnie. Bez wahania, bez wątpliwości Na całym świecie nie ma naprawdę nikogo, wliczając w to Bruenora, Wulfgara czy Regisa, nawet Zaknafeina, z kim wolałbym spędzać czas. Nie ma nikogo, kto potrafiłby wraz ze mną obserwował wschód słońca i zrozumie emocje, które ów widok zawsze we mnie porusza. Nie ma nikogo, kto potrafiłby walczyć u mego boku i lepiej uzupełniać moje ruchy. Nie ma nikogo, kto lepiej wiedziałby, co myślę i czuję, zanim jeszcze wypowiedziałem słowo."
Drizzt Do’Urden

Po nocnych przemyśleniach i czytaniu swoich starych postów, wypowiedzi, plików bla bala bla stwierdzam że kiedyś chyba byłem skrytym poetą... a teraz została już tylko głupota... i najgorsza cecha ze wszystkich. Obojętność...

Tekst, słowa, myśli, treść, opisy… Wszystko to jak opowieść wariata, bez ładu i składu. Niby to tylko opowiadanie, zwykła bajka na dobranoc o skomplikowanej treści. Sam początek już wskazuje na jej dziwność, odmienność. Jak mówią zasady bajka powinna kończyć się morałem, powinna być miła i przystępna. Szczególnie ta opowiadana na dobranoc . Tak, teraz zastanawiasz się co będzie dalej, co wymyśliłem, co miałem na myśli. Czy to będzie prawda czy wytwór mojej wyobraźni? Gdzie leży prawda a gdzie fałsz. Nie będzie wiadomo kim jest król a kim błazen…. To robi się coraz dziwniejsze… każde zdanie zmusza do głębszych przemyśleń… Te odczucia co czuł, co myślał kiedy to pisał. Wygląda to jak strona z dziennika, pamiętnika głęboko ukrywanego w szufladzie. Jak marzenia bądź jak przekleństwo. Więc może nadszedł czas by zacząć pisać, mówić? Krzyczeć? A może by milczeć lub wylać to co się kiedyś stało lub wymyśliło… Tak to już brzmi jak opowieść szaleńca…