Wieczór, świece męczą oczy.
Łzawią woskiem
jak zdradzone prostytutki,
nieszczęśliwi słudzy.

Dla ulgi przykrywam ogień dłońmi,
patrzę na obrzęd delikatności.

Szklanka paruje ze złości.
Odebrałem jej refleks przyjaciela
w swym wnętrzu.

Wieczór, plywam w ogniu.
Przełyk kurczy się od ciepła.
Szkło zmrożonego bursztynu
podskakuje w nostalgii.

Dla ulgi goryczy wchłaniam bursztyn
Ogień został w mych rękach.

Zamieszkał w narzędziach zbrodni.
Gaszę świece i zaciskam ogień na bladości twej szyi.

(...)Uczuciu miłości aczkolwiek nie ufaj(...)

Ależ ja nie jestem podatny na miłość.
To ta, którą żywię do Ciebie,
podatna jest na mnie.

tkamy samotność
niczym łańcucha okowy
który dłonie zespoli

slowa brak wyrażają
nacinają ścięgna
stojącym na warcie

lecz choćby czołgać się kazano
brudni istnieniem staniemy naprzeciw
lśniąc niczym łza na policzku dziecka

mówiąc niewypowiedziane uchylimy drzwi
jaskółczy niepokój skończy się
a rozdarta sosna znajdzie ukojenie

Poranne kroki na ścieżkach
Zasłyszane przez bezsenność
Pustka towarzyszy o tej porze
Mnichowi wiernemu nocy

Pierwsze blaski na granicy dnia
Zbroczone krwią chodniki
Melancholia towarzyszy o tej porze
Mnichowi w kapturze mroku

Pokrzywione twarze za marmurem okien
Zdziwieniem rozchylone usta
Strach towarzyszy co rano mieszkańcom
Tego parku sztywnych.