Twórczość, Biała_Lilia

Kleina bezładnej masy kosmków krząta się w zaciszu, gdzie
rozdarty jedwab okupiony licznymi kontuzjami [...]
Turlające się słowa gasną - ginąc w smugach rozmazanego tuszu

O świcie odgryzasz rzeczywistość krótkim "cześć"

Dlaczego chłoniesz jak gąbka wszystko co mam, a potem w torturach;
kropla po kropelce karzesz patrzeć jak ucieka ze mnie szczęście?

Wiesz kiedy kobieta przekonuję się że to coś więcej niż chwila uniesienia przedsionków serca?
Kiedy leży obok innego mężczyzny a każdy z najmniejszych dotyków porównuje do twojego, nie potrafiąc posilić się na nic więcej, mimo nachalności męskiej dłoni bo to nie ty...

Taka etiuda, gdy jasnym atramentem karmię swoje wiersze, zdarza się tylko raz;
Słońce dogrzewa każde ze słów i jest mi błogo, tak błogo że strach!

Na próżno zdarte paznokcie łamać ,
usta zgryzione wykrzywiać i wytrzeszczać omdlałe przez ciebie oczy