Twórczość, bezsenna.k

Ja sobie żyję. Owszem.
ale nie ma w tym życiu nic co by mnie cieszyło,
nie ma już sensu, czegoś co by mnie poprowadziło.
kwiaty nie pachną, niebo się nie otwiera,
wszystko co było mym sensem - powoli umiera.
z dnia na dzień brakuje mi natchnienia,
nic nie ma wartości, żadnego znaczenia.
Patrzę w przestrzeń przez pryzmat łez
pojawiają się same, nie nadejdzie ich kres
chociaż tego pragnę.
ja sobie żyję. Owszem.
Ale co to za życie, kiedy wszystko jest mechaniczne ?
jeszcze wczoraj magiczne
teraz już bez barw.
Ja sobie żyję. Owszem

doprowadzić kogoś do lez - nic takiego - myślisz. Kwestia wygląda inaczej kiedy ty stoisz po tej drugiej stronie, kiedy mur pomiędzy wami staje się coraz wyższy.

szczęście to tak złudna i chwilowa rzecz, ze kiedy nadchodzi - nie potrafimy go wykorzystać ale brniemy i wierzymy dalej ze kiedyś się jeszcze pojawi

Poczucie własnej wartości kreuje się na własnych doświadczeniach. A co, kiedy tobą poniewierają ? Jestem nikim. Krztuszę się własnymi łzami

Tęsknota jest jak kwiat jabłoni w marcu. Po jakimś czasie dojrzewa. Zauważyłeś, że wiosną najbardziej tęsknimy? Na szczęście kiedyś przychodzi lato..

Samotna. Choć otoczona ludźmi. Cicho krwawiąc żałuje że się urodziła. Swą egzystencję odkłada na później. By uświadomić światu że mu się tylko przyśniła.. Że jej oddech to tylko iść powietrza, że rumieniec - tylko grą świateł. Jedyną drogą ucieczka, zamiast zjednać się z bratem woli istnieć ustronnie. Z dala od społeczeństwa. Może kiedyś się wyłoni. Może