Twórczość, Berenike

Bo gdy nie masz co ze sobą począć, zanurz się w książkach. Ich słowa pozwolą ci dostrzec inne światy, czasami o wiele piękniejsze od twojego...

Bo gdy jesteś wystarczająco silny, aby podjąć wyzwanie, nie uginaj kolan pod ciężarem niepowodzeń.

Dlaczego ciernie nienawiści przesłaniają ci rzeczywistość?
Dlaczego nie potrafisz dojrzeć piękna otaczającego cię świata?
Dlaczego wciąż uciekasz w dół, coraz głębiej?
Zanurzasz się w czeluściach obłędu.
Wiesz, że tam jedyna droga prowadzi w dół.
Więc, dlaczego wciąż kroczysz tą ścieżką, odrzucając wszystko i wszystkich wokół siebie?
Twoja dusza nigdy nie dozna ukojenia.
Popatrz w słońce. Spójrz przed siebie. Spróbuj dostrzec promienie szczęścia, a już nigdy nie poczujesz strachu.
Będzie cię paraliżował od środka, dopóki nie otworzysz oczu.
Na innych ślepców.

Cisza.
Głucha, przenikająca, blada
w cierniach strachu.
Pochłaniająca w całości resztki gorącego serca.
Nie zostawiła nic.
Nic do pokochania.
Nic do znienawidzenia.
Wielka czarna rozpacz.
Bezdenna.

I nawet jeśli ostatnią deską ratunku jest okazanie słabości, ty nigdy tego nie rób. Jeśli okażesz słabość, twój wróg będzie miał pomysł, jak cię zniszczyć. Tak, że się nie podniesiesz. Już nigdy. I będziesz płakał do słońca, żałując, że pozwoliłeś się złamać.

Szaleństwo i niepewność.
Każdy kolejny krok niczym
pociągnięcie za spust.
Czerń i mrok
rozlewają się wokół mnie jak ocean
nieszczęść i zbłąkanych dusz.
- Czy to koniec? - pytam cienia.
Odpowiada mi głucha cisza.
Obłęd.

Słyszę jęki i krzyki.
Tak, to one.
Opuszczone dusze.
Wołają mnie. Przyciągają.
Czy nie ma już miejsca dla mnie na tym świecie?
Mam się oprzeć pokusie i dołączyć do pochodu umarłych?

Idę ciemną, opuszczoną ulicą.
Krople deszczu spływają po moim ciele.
Moja skóra jest zimna, blada i szorstka.
Wygląda na martwą.
Ja też tak wyglądam.
Jestem martwa w środku, pusta.
Wyzbyta z wszelkich uczuć i wspomnień.
Jestem chodzącą śmiercią.
Moją głowę zaprząta tylko jedna myśl:
"Jak długo jeszcze moje nogi zdołają nieść ciało bez życia?".