Twórczość, BellsSs

Jak będziesz miała swoje
Zrozumiesz

Choć nie mam to z upływem lat
Nie rozumiem wcale
Czemuż ta mała dusza
Do dziś zasypia w szale

Ile pięknych wiosen
Przeminęło wrzaskiem
Ja wciąż pamiętam dobrze
Zrywając się przed brzaskiem

Teraz już nie płaczę
Jak kiedyś do poduszki
Bo za skrzywioną minę
Po nocach dręczą skutki

pokaż mi swoje blaski i cienie
we mnie są tylko zadry i ciernie
przytrzymaj krótko, mamy czas
masz w bród go Ty, wcale nie my
uderzasz w twarz

obejmij czule w noc i o świcie
tańcuj z niejedną to walca, to jive
zabierz mi sedno, wszystko mi jedno
we mnie co dobre dawno już zwiędło
zabieram psa

wychodzę prędko czy mrozi czy miło
nie wiem gdzie będę, nie wiem czy byłam
nieważne z kim, leją się łzy
uparcie tonę, grzęznę po skronie
czy ja cię znam?

ile kroków mam do ciebie
widząc jak ci dobrze w niebie

ile spojrzeń mi umknęło
celów, marzeń nie zamknęło

zerkam czasem pod poduszkę
chcąc zachwycić się okruszkiem

wołam głośno na śniadanie
ty jak zwykle głuchy na mnie

w myślach widzę cię dokładnie
jak w niebieskim jest ci ładnie

w nozdrzach czuję zapach perfum
mocno, jakbyś był tu ze mną

szukam teraz w twojej szafie
może wyjdziesz z niej po czasie?

zetnij mnie
susza rozsadza mi głowę
może na przyszły rok
się jakoś odrodzę

zetnij mnie
nawet gdy plennie obrodzę
sam przecież wiesz
nie jestem ci po drodze

zetnij mnie
deszcz nie pomoże
kruszę się na samą myśl
potem musisz odejść

zetnij mnie
i tak rosnę w ugorze
zdążysz wysiać innej
floksy w barwnym kolorze

Zdejmij ze mnie płaszcz
Napisz, proszę, jeszcze raz
Zza dumy wyglądam
Być może posprzątam

Wychyl się za dnia
Niebo dzieli się na dwa
Na środku jesteś sam
Z prawej ona, po lewej ja

Może kiedyś znajdziesz siebie
Może za iks lat
Kiedy świat wykręci Cię,
Wyciśnie tak jak mnie do cna

Nosisz resztki w sercu nas,
W oczach twoich sensu brak
Widzisz ją, przytaczasz mnie
Nic nie czujesz, bo to złe

Mija tak miesięcy stos
Winni wokół, no bo kto
Rozpuszczone włosy, patrz
Nawet uśmiech mam ten sam

Ten sam?

odkładasz mnie
jak zbędną rzecz
pod stertą asapów
grzęznę gdzieś

nie widzisz mnie
w piramidzie potrzeb
mieszkam
na samym dnie

jesteś daleko
choć blisko tak
pod palcami czuję
zimny głaz

spotykam cię
tak dzień za dniem
na drugie imię
mam fakap

-halo? w czym mogę pomóc?

na ile wycenia
pan swój czas?
bo projekt "my"
a jestem tu już tylko ja

pomylony czas
całkiem przysłonił drogę
ile wiary w nas
by zacząć jeszcze raz

tłumione ciszą we mnie
gorzkie słowa
kiedy mnie nie widzisz
tracą smak

może jeszcze inny
układ planet
będzie sprzyjał nam
w imię dobrych zmian

zapomniałeś dawno
już o sobie
o mnie kiedyś też
zapomni świat

wybieram dziś tylko
kilka wspomnień
w oczach moich już
nie znajdziesz gwiazd

maliny nam już
przekwitły

ten stary młyn
co był w nas
bezsenności
mi nie szczędzi

czas już za
przeszły

wszystkie drogi podobno
bez granic
żeś zasypał nam

żegnaj prze-znajomy
nadzieja już wyszła
z nas

wrócić już nie ma
jak
kiedy sumienie pękło
w szwach

Choć mieć Cię chcę
To
Nie posiadać
Nieprzewidywalny tak
Kusisz bardziej
A ja lubię się prosić
O uwagę skomleć
I ziąb Twych spojrzeń
Topnieję od nich
Pod wpływem wpływów
Sprzecznych sprzeczności
Więcej Ciebie w sobie
Odkrywam na starość
Choć na nowo
Zabiegani jesteśmy
Jak dobrze
Wszak za sobą
Nie mną i Tobą

Zbyt dużo słów przetaczam
Próbując streścić Ciebie
Poprzez zlepek sylab

Nie jestem w stanie
Mimo chęci szczerych
W ich nadmiarze scalić

Choć liter pod dostatkiem
Ująć nie zdołam
Jak mą duszę koisz

Bo jak

Rozum z sercem
O miejsce się spierają
Ciało jakby mocniej
Cudzej dłoni łaknie

Pobawmy się w dom
Jak sprzed dwudziestu wiosen
Wyobraźni witrażem stwórzmy
Oazę nad strumykiem pod lipą

Pobawmy się w wojnę
Jesienią niezmiennie pochmurną
Zamiast żołędzi, kasztanów i szyszek
Teraz słowami powietrze przeszyjmy

Pobawmy się w chowanego
Niech los nam czas odlicza
Nie kryjmy się za tym co było
Kryjówka to raczej mizerna

Raz
Dwa
Trzy

Ledwie do siedmiu doliczy
I już zza ramienia wygląda
Ta zołza co ją zwiemy Życiem
Mając nadzieję, że się poddam

Zbierzmy więc kredki z podłogi
Coby się nikt więcej nie potknął
Nie czas i nie miejsce na żale
W piórniku je zamknij na stałe

Pozwolę Ci mnie zgubić
Pośród stróżek deszczu
W nurcie ciemnych ścieżek

Żadna chwila na stos,
Na pastwę nie legła
Odkąd Ciebie znam

Prowadź mnie do świateł
Szkarłatnych nieba ran
Gdy potknę się nie spadnę

Ty będziesz czekał tam.