Twórczość, BelivedDown

-Bałaś się ? – zapytało cicho serce
-Cholernie – wykrzyknął rozum
-To dlaczego nic nie zrobiłaś? - spytało
-Ponieważ nic nie mogłam zrobić ! – szepnął rozum
-Dlaczego?
-Miał nade mną władzę , której ja nie potrafiłam zwyciężyć
-Jaka to była władza ? zapytało serce po raz kolejny
- Prawdziwa miłość od , której nie da się uwolnić.

Padał deszcz… zanosiło się na burzę… Szum rzeki był tak głośny , jak nigdy dotąd. Stanęła dziewczyna na moście chcąc pozbyć się własnych problemów. Nie potrafiła sobie z nimi już poradzić. Nagle przed nią stanęła z skądś znajoma twarz , rozpoznała ją od razu. Popatrzyła chłopakowi prosto w oczy i zapytała:
Dlaczego się spóźniłeś ? – zapytało umierające serce
Ponieważ wtedy nie byłem gotowy – odrzekł cicho chłopak
A czy teraz jesteś już gotowy ? – spytała.
Tak jestem – wykrzyczał uradowany chłopak
Kiedy Ty nie byłeś gotowy tak bardzo chciałam być Twoja ,
ale teraz to ja już nie potrafię pokochać- odrzekła.
Dlaczego ? – spytał gorzko
Ponieważ teraz już odchodzę i nie chcę abyś
musiał odchodzić razem ze mną poprzez ból i cierpienie – odrzekła z zapłakanymi oczami wiedząc ,
że nigdy już nie będą razem.
Chce być razem z Tobą i kochać Cię nad życie – krzyknął głośno
Zrozum… nie możesz ! – odrzekła cicho rzucając się prosto z mostu.
Chłopak nie wiedząc co robić odszedł z zapłakanym sercem. Do wieczora nie mógł przestać myśleć o tym , że ważna osoba odeszła przez niego. Oglądał w swoim pokoju jej zdjęcie. Nie wytrzymał , coś pękło w nim. Poszedł do łazienki , wyciągnął żyletkę i z wielkim zamachem uderzył w dłoń zahaczając o skórę ..żyły nie wytrzymały. Rano znaleźli chłopaka leżącego w łazience. Odtąd byli już tylko razem i nikt nie mógł ich odzielić na zawsze.

-Widziałaś jak odchodzi ?
-Tak
-To dlaczego go nie zatrzymałaś?
-Chciałam , ale nie potrafiłam nic powiedzieć.

Z rozmazanym tuszem na oczach i spływającą krwią z bordowych ust krzyczała - Kocham ten cholerny świat!
A On ?
On , jak zwykle rójnował jej życie i wyśmiewał się z jej słabego charakteru , który zawsze przegrywał walkę z życiem.

Siedziała samotnie oglądając stare fotografie , przypominała sobie , jak bardzo wtedy się bała , że Go straci , a teraz dla niej nie ma to już największego znaczenia. Wszystko co było porwał wiatr. Nie umiała zrozumieć dlaczego tak się poświęcała , a ktoś inny to wykorzystał. Czas był jej jedynym przyjacielem , to jemu oddawała się i czekała , jak ją potraktuje. Życie wobec niej zawsze było okrutne , ale potrafiła się z tym pogodzić . Lecz nadszedł czas , kiedyś po prostu nie wytrzymała , nie zniosła tego , że to nią zawsze gardzi los , sięgnęła po jedno z możliwych rozwiązań. Albo poddać się , albo walczyć. Krzyczała , że cholernie się boi , ale nikt nie potrafił usłyszeć jej głosu , płakała wiedząc , że przez całe życie była jego ofiarą. Jej krzyk i płacz był bezsilny. Uciekła w ciemną otchłań , z której nikt nie potrafił już jej wydostać. Wiedziała , że to jest już jej koniec , ale ciągle miała nadzieje , że nadejdzie On nie wiadomo z skąd i mocno ją przytuli i chociaż przez chwilę poczuje Jego smak i zapach , pogodzi się jeśli zechce odejść, ale teraz ciągle czeka , lecz jej nadzieja tonie , jak tonąca tratwa i już nigdy nie wydostanie się na powierzchnię. Kotwica wkońcu zatonęła i na zawsze pozostanie na dnie morza.

Obudziła się całkiem sama , zalana łzami przeplatającymi się z krwią. Nie miała pojęcia co mogło wydarzyć się tamtej nocy , nie miała na tyle siły by przypomnieć ,jak potoczyło się jej życie. Wszystkie jej marzenia potrafił złoić czas. Pomyślała co by było gdyby zasnęła i już nigdy się nie obudziła. Nie potrafiłaby opowiedzieć swoim bliskim , jak potraktował ją los. W jej głosie pozostał na wieki żal , który nie mógł ogarnąć dlaczego to właśnie ONA została skarana. Wewnętrzny krzyk tłumił serce i ocierał z gorzkich ran. Wiedziała już , że to koniec i nic innego nie może zrobić. Ta zdolna dziewczyna musiała wybrać ostatnią z możliwych dróg na zawsze. Myślała dlaczego Bóg pozwala na tak okropne rany wyrządzone przez innych , ale nigdy już nie dostała odpowiedzi na to pytanie. Odeszła poddając się i nie chcąc myśleć , jak dalej ułoży się jej życie , a także jej bliskich. Już na wieki zasnęła.

Dziękuje , za każdy wspólny dzień , za każdą godzinę , za każdą minute lecz nie moge podziękować Ci za dawno planowaną przyszłośc.

Wciąż zajmujesz Jego skrzynkę pustymi esemesami , a on za każdym razem je usuwa licząc , że dasz mu spokój.